Ze zette zich behoedzaam op een plaats bij het raam. Het was niet vol in de coupé. Met haar handtas op schoot zwaaide ze naar de man op het perron. Hij lachte en gebaarde dat ze even moest bellen als ze thuis was. Ze knikte. Het verwarde gevoel dat haar al de hele dag plaagde, verdween maar niet. Eigenlijk werd het steeds sterker. Het fluitje klonk, de trein zette zich in beweging. Ze zwaaide nog een keer. Voor het laatst? Ze wist het niet. Ze moest eens geducht bij zichzelf te rade gaan hoe ze dit aan zou pakken.
Goed, hij was weduwnaar en haar man was al jaren geleden gestorven. Wat dat betreft was er geen vuiltje aan de lucht. Maar toch. Ze had zich neergelegd bij een leven alleen. Ze zuchtte diep en maakte haar handtasje open. In het zijvakje, achter de rits, vond ze het glanzendwitte doosje. Ze haalde het eruit en deed het voorzichtig een beetje open. Daar lag het. Een kleine gouden broche. Een strikje. Het glansde in het late zonlicht. “Ik heb lang getwijfeld”, had hij gezegd, “maar ik wil je dit graag geven. Je weet toch……”
Ze staarde naar buiten. Kwam het door de laagstaande zon dat haar ogen traanden? “Vervoersbewijzen, alstublieft!” Ze overhandigde het kaartje. De conducteur keek haar vriendelijk aan. “Toch geen problemen, dame?” Ze glimlachte. Schudde haar hoofd.
Terwijl ze de weilanden langs zag flitsen probeerde ze de rondbuitelende gedachten onder controle te krijgen. Ze waren oude vrienden en kenden elkaar zo goed. Hij was charmant, aardig, vitaal. En zij, op een pijntje hier en daar na mocht zij er ook nog zijn. Stiekem had ze ook weleens gedacht…..
Over twee dagen was het nieuwjaar. Een verrassend jaar, besloot ze, terwijl ze het gouden strikje op haar mantel speldde.
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de categorie WE-300(voor meer verhalen klik op de link), een schrijfuitdaging van Plato. De bedoeling is dat je een verhaal schrijft van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag worden genoemd. Deze keer was het verboden woord: gezondheid.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/
Spiegelingen 
Leuke WE. Grappig om te zien hoe ieder zijn verhaal met het opgegeven WE woord invult
Mooi geschreven. sPannend tot het eind. Ik was gestrikt door je verhaal
Grappig!
Tja, ik denk toch dat hij wat onder de leden heeft……
Prachtig. Ik gun die twee nog heel veel mooie jaren samen.
Let’s hope so!
Mooi, love is in the 2016❤️Fijne jaarswisseling.
Je hebt prachtig verwoord hoe liefde voor alle leeftijden is.
Dank je, Toos.
Het hoeft ook niet altijd hoogstaande liefde te zijn. Het goed hebben samen is ook al heel wat.
Leuk strikje.
Dat ben ik roerend met je eens. Het goed hebben met elkaar is eigenlijk waar het om draait in het leven. Het onderste uit de kan is waarschijnlijk drab… 🙂
Wat mooi geschreven, en tja, ik zou me best voor kunnen stellen dat het een lastige beslissing is wanneer je na lang alleen geweest te zijn een nieuwe relatie overweegt.
Je bent dan net gewend om met niemand rekening te hoeven houden, en naast leuke en gezellige kantjes brengt zo’n nieuwe relatie ook wat “inleveren” met zich mee!
Ja, dat kan best nog wel eens tegenvallen. Maar wie weet…. 🙂
Oe ademloos ineens uitgelezen wat mooi!
Welkom op mijn blog, Liesbeth. Dank voor je reactie.
Nou, een beste vriendschap zit er wel in, denk ik zo. Mooi geschreven!
Welkom Wieneke. Leuk dat je hier was!
Ja liefde daar is het nooit te laat voor, ben benieuwd of ze de stap waagt.
Ot: Corja een gezond en gelukkig 2016
Dat is zo, Laura. En wie weet. Jij ook een heel goed, gezond en gelukkig 2016!
Pingback: Teken van leven of toch maar gewoon een WE-300 | Platoonline
Liefde kan veel lijmen
de tijdloze
dood trekt er zich
op zijn ronde niets van aan
of iemand na een sterfgeval
voor altijd alleen blijven zal
tot het gebroken hart
met kloppen stopt
blijft hij de deur voorbij gaan
Je schreef een tijdloos mooi verhaal, Corja!
Lenjef
Liefde kan zelfs lijmen wat nog niet eens stuk is. Misschien een waardeloze gedachte maar hij flitste toch maar mijn kant uit 🙂
Ah, weer zo mooi verwoord, Lenjef!
Corja, dit kan geen fictie zijn. Als het wel zo is laat je bij deze alle Griekse tragedieschrijvers mijlen achter je. En ja, dat strikje ligt er natuurlijk. Hoe dan ook: ik zou zeggen, geniet van het gevoel, geef het hart een kans en bekommer je zo min mogelijk om storend buitengebeuren.
Liefde en genegenheid zijn goed voor de gezondheid.
Haha! Laat die tragedieschrijvers maar zitten, Plato. Maar het is wel fictie. Het strikje kreeg ik van een oudere vriendin, die het weer had gekregen, ooit, van een soort van aanbidder. En waarom ze het niet meer wilde hebben….. Geen idee. Was ze heel vaag over en ik heb niet doorgevraagd.
Hoe is het met jouw gezondheid?
Verdorie, toch op het verkeerde been…ik dacht dat het echt was.
Ik begrijp het gevoel van de hoofdpersoon (het besluit alleen te blijven) goed. Toen ik zeven jaar geleden deerlijk werd gewond (ach ja :-)) wilde ik nooit meer een relatie. Maar ’t loopt vaak anders. Wat me ook aanspreekt is de gedachte van ‘het goed samen hebben.’
Perfect verhaal.
Gezondheid.
Mijn suikermeting was slecht. Er is nu een tweede meting onderweg om te kijken of ik al dan geen suikerziekte heb. Maar links- of rechtsom: suiker en zout zijn afgezworen, ik eet voornamelijk versproducten, houd het bij thee en water en… voel me stukken beter. ’t Is gewoon een kwestie van mentaliteitsverandering (ik wil geen slaaf van suiker zijn).
Dat de suikermeting slecht was, heeft dat betrekking op de meting zelf, of op de uitslag? Mij lijkt het eerste, eerlijk gezegd. Had de arts er een rommeltje van gemaakt? Het is inderdaad zoals je zegt: mentaliteitsverandering. De geest kan heel wat voor elkaar krijgen, als hij/zij wil! Succes, houd vol!
wow ! Net als enkelen voor mij bekruipt mij ook een onbehaaglijk gevoel maar dat doet niets af aan de kwaliteit van dit schrijfwerk, *buigt en neemt petje af*
Hoe liefde alles overwint…. en voor iedereen de motor van het leven is, prachtig.
Ja, ik snap dat gevoel wel, Melody.
Hoe mooi zou echte liefde zijn….. 🙂
Jeetje dat verhaal deed me een beetje denken aan dates die ik gehad heb….. Zo’n gevoel van ja of nee….. is dit het of is dit het niet……..Niet nog steeds en dat is ook prima kan er goed mee leven. Heel mooi verhaal waarvan ik ook dacht dat het geen fictie was..
Pff, nou dan weet je er alles van, Anneke. Maar wie weet word je nog eens gestrikt. Of misschien kan ik beter zeggen: laat jij je nog eens strikken 😉
Dit soort verhalen gebeuren soms echt. Weet ik alles van.
Mooi beschreven, met genoegen gelezen.
Ja? Kun jij zo’n zelfde verhaal schrijven? Leuk!
Oh, ik vind dit een ontroerend mooie WE. Dank!
Dank, Mrs. T! Graag gedaan….
Ik wens haar een strikvol jaar toe!
Ja, wie weet. Zoals prinses Mabel: een trouwjurk vol strikken (als ik het goed heb….)
Mooie ontroerende WE
Groetjes, Ria
Dank je wel, Ria. En welkom op mijn blog. Leuk dat je even kwam buurten. Groetjes terug, Corja
Het bijzondere in je WE is de gevoeligheid.
Dat weegschaaltje is er altijd.
En natuurlijk, gevoel en verstand op één lijn brengen en dan pas een beslissing maken, is DE regel in de psychologie.
Echter, de Liefde, de Liefde is zo sterk!
De Liefde, daar kan geen gepsychologiseer tegenop, Hulk! En dat is misschien maar goed ook! 🙂
Bij twijfel niet doen, zeg ik altijd.. maar ik zeg ook.. soms moet je in het diepe springen om verder te kunnen…. maar ze heeft haar keuze gemaakt. Leuke WE 🙂
Liefs,
Alie
Ik ben het helemaal met je eens. Een gokje wagen kan je wereld enorm vergroten!