In deze oude spiegel oefende zij haar glimlach
Tot hij gebeiteld zat en weer was op te roepen
Zodat zij al de jaren die nog zouden komen
Vol vertrouwen tegemoet kon zien
Er waren toen nog geen tv-programma’s
Maar ze was wel het mooiste meisje van de klas
Zoveel mannen had ze kunnen krijgen
Zij koos gelukkig hem, die kort daarna mijn vader werd
Toen ik nog jong was heb ik haar gekend als op de foto
Dit beeld vervloog, ik zag haar ouder worden
Mijn vader wist het nog, hij borg haar in het klein
Tussen zijn munten en zijn bankbiljetten
Van elke boodschap die hij deed, was zij getuige
Ze zag de guldens wijken voor de euro
Toen hij te oud werd om haar met zich mee te dragen
Mocht zij zijn dagen slijten in het hoekje van de spiegel
Zo gaat het immers: groeien, bloeien en versterven
De cirkel rond, het leven was hen goedgezind
Talrijke zaden zijn gevormd en uitgestrooid
Wonderschone bloesem is er uit hen voortgekomen
Ach was mooi als het zo kan en mag gaan….
Zeker!
Bijzonder mooi, heel mooi
groetjes, Ria
Dank je wel, Ria
Stille getuigen
spiegels zijn
stille getuigen
van wie komt en gaat
het vaak zwart/wit beeld
van een oude foto vergeelt
en herinneringen vervagen
waar niemand nog
over de overleden liefste praat
Gewoon ongewoon prachtig, Corja!
Amai!
Lenjef
Dank voor je mooie woorden, Lenjef. Vooral amai vind ik een prachtig woord. Zoiets hebben we niet in het Nederlands. Een groot gemis.
Die fotootjes in de hoek van de spiegel, dat deed mijn moeder ook!
Ik zet die kleine fotootjes vaak in een fotolijst.
Mooi geschreven.
Dank je wel!
Ja… tussen de munten en de bankbiljetten,
de plaats waar ook Henk en ik elkaar bewaren.
maar ook in ons hart natuurlijk!
Het hart is de beste plaats. Kan niet gerold worden en het is er lekker warm… 🙂
Heb je helemaal gelijk in maar als geheugensteuntje toch nooit weg. 😉
Koesteringen…
Ja….
Prachtig! Vooral de laatste zinnen zijn pure poezie
Dank je, EJW. Soms lukt het…. 🙂