Gepikt en gedreven; de reis naar Rusland kan beginnen. Aan alles is gedacht: van ondergoed tot visum, van diarreeremmer tot extra sd-kaart voor de camera. Opmerkingen hebben we zo goed mogelijk gepareerd: ga je naar dat land van Poetin? Ja, wij gaan naar ‘dat land van Poetin’. Dat land heeft namelijk ons hart gestolen en onze tweede reis naar Rusland wordt een schitterende aanvulling op de eerste, verwachten wij.
En die verwachtingen worden niet beschaamd. Integendeel. Moskou is nog zoals het was. Moskou is zoals Moskou moet zijn. De gouden koepels tegenover de strakke architectonische hoogstandjes. De drukke tienbaanswegen tegenover de rustige achterafstraatjes. De dichtbevolkte, levendige binnenstad tegenover de stille parken. Maar het is vooral Moskou. De stad sluit om ons heen als een goedzittende warme mantel. We voelen ons thuis.
De laatste avond in deze fascinerende stad brengen we door op en rond het Rode Plein, waar we in de vallende schemering opgaan in het geroezemoes van de Moskovieten die hier, in paren rondslenterend, het weekend afsluiten. De nieuwe werkweek is in zicht.
Dan volgt de geplande, wonderbaarlijke, schitterende reis over het Russische platteland langs de Gouden Ring -die meer dan genoeg stof oplevert voor nog een aantal blogs- waarna we aankomen in Sint Petersburg. Overvol opgedane indrukken belanden we nu in een totaal andere wereld.
Wat een omschakeling! We willen de rust, de stilte, de schoonheid nog even vasthouden. Maar er is geen houden aan. De magie van Sint Petersburg doet haar werk er we stromen mee in het bruisende leven. Verkeer, lawaai, mensen. Vooral mensen.
Moskou, een van oudsher gegroeide en nog steeds groeiende stad. Sint Petersburg, gepland en gebouwd volgens een vooropgezet plan. Beide steden mooi, authentiek, ruim, bijzonder, aantrekkelijk, boeiend, verrassend, maar vooral verslavend. Hier wil je zijn, zien, horen, ervaren, ademen, lopen, en altijd weer terugkomen.
En dan: “De Rus”. Een wonderlijk volk. In Moskou zien alle mannen eruit of ze Boris heten; Sint Petersburg lijkt vooral bevolkt door de Igors. De vrouwen hier zijn de Natalja’s; in Moskou de Irina’s. En overal is drukte, is activiteit, beweging. Men is onderweg. Óf men rijdt rond in dikke, dure auto’s van en naar Belangrijke Bijeenkomsten, óf men schommelt over straat met een schamel tasje met boodschappen, óf men slentert en flaneert mooi aangekleed, heerlijk geurend en vaak gebotoxt over de Arbat in Moskou of de Nevskij in Petersburg.
In functie is de Rus streng en zich van zijn plicht bewust. Controle bij de winkeldeur: heb jij je aankopen wel eerlijk afgerekend en zit het bonnetje in je tas? Op het vliegveld: lijk jij wel op de foto in je paspoort? Heb je echt al je spullen op de controleband gelegd? Ja, ook het fototoestel dat je in je hand houdt! In de kerk: uh-uh-uh, géén foto’s maken! De Russische blikken kunnen echt heel streng zijn! En dan doe je met opgewekte tegenzin wat er van je wordt verwacht.
Maar, o, wat zijn er in de normale omgang toch een aardige mensen. Oude vrouwtjes (met die plastic tasjes met boodschappen) leggen met handen en voeten uit waar je het woonhuis van Dostojewski kunt vinden. Vrolijke jongens maken je in hun beste Engels duidelijk welke smakelijke broodjes zij je het liefst serveren bij de heerlijke koffie Americano die ze je net hebben voorgezet. De aardige dame van het winkeltje in het museum legt met liefde uit waar de uitgang is. Een lief, grijs omaatje, dat de rol van suppoost vervult, verkondigt trots met een breed gebaar dat alles wat er in ‘haar’ zaal hangt prachtig is. Hetgeen wij van harte beamen.
Het is ook weer goed om thuis te zijn. Het geeft de mogelijkheid om nog eens te vertrekken naar dat bijzondere en prachtige land. Naar mijn lievelingsstad Moskou. En daarna naar Sint Petersburg.
Een heerlijk vooruitzicht.
With love to Russia..….
——————————————————————————————————————-
Nog een blog over dezelfde reis; klik op de link: https://ajroc.wordpress.com/2016/06/15/moedertje-wolga/
Blog over de vorige reis, naar Moskou en Sint Petersburg.
Klik op de link: https://ajroc.wordpress.com/2015/10/06/ontmoedigend-overweldigend/
Blog over een nieuw boek over de Romanovs.
Klik op de link: https://ajroc.wordpress.com/2016/07/06/de-romanovs-van-montefiore/
Lees ook: Красная Площадь: https://wp.me/p36K0e-Wm
Neva-Kleurig: https://wp.me/p36K0e-Xb
Trojka: https://wp.me/s36K0e-trojka
Spiegelingen 
Prachtig
’t Is een regelrechte aanrader, Hennie!
Uit mijn hart gegrepen! Mooi beschreven. En ik kan het weten!
Ja, het was een prachtreis. En zo leuk om dat met zijn tweeën te doen. We moeten maar gaan sparen voor dikke winterkleding en goede laarzen en dan de steden nog eens bezoeken in de winter….. Toch?!
Dat moet inderdaad een pracht van een vakantie zijn geweest. Nu meteen het verhaal van Gogol over de Newski Prospect lezen lijkt een aanbeveling. Heb je de Hermitage van Petersburg ook meegenomen? Het lijkt me geweldig om de vervolgblogjes te lezen, niet vanwege Poetin en de zijnen, maar wel om die eeuwenlange cultuur van russen met grote hangsnorren, wodka, grote sneeuwlaarzen, ruwe gebaren en de samowar, hier terug te zien.
Ik kan niet wachten.
De Hermitage hadden we de vorige keer al “gedaan”. Had best nog een keer gekund. Als je alles wilt zien, ben je zeven jaar bezig. Wij wilden graag nog wat andere dingen zien, o.a. het Russisch Museum, met avant garde- en Sovjetkunst. En het gebied waar Misdaad en straf (Schuld en boete) van Dostojewski speelt. En eindeloos de Nevski op en neer. De Jugendstil boekhandel en nog zo het één en ander. Tijd te kort, natuurlijk. En nog roebels over. We móéten dus wel weer terug!
Die roebels zijn een goed excuus. Heb je in P. nog iets gemerkt van criminaliteit. Ik heb me eens laten vertellen dat toeristen daar nogal een risico lopen. Maar dat zeggen ze ook over Amsterdam dus ik weet niet wat er van waar is. Het hield me altijd wel een beetje tegen de stad te gaan bezoeken terwijl de Hermitage toch al lang een wens van me is.
Ja, er zijn van die gasten die het op andermans eigendommen hebben gemunt. Je moet echt enorm op je qui vive zijn, daar waar veel toeristen op elkaar staan gepakt. En waardevolle spullen in je afgesloten koffer in het hotel laten. Maar wij hebben van die handige zakjes (te koop bij de Hema), die je aan je riem hangt en naar binnen slaat. Niet te zien, dus geen haan die er naar kraait. Gaan, Plato!
Rusland moet inderdaad een land met veel pracht en praal zijn. En daar waar “heersers heersen” is de bevolking over het algemeen reuze vriendelijk voor buitenlanders.
Aan jou helemaal besteed zo’n mooi land ,dat blijkt ook heel duidelijk uit het verhaal, je hebt genóten.
Pracht en praal én vreselijke armoede. Ook dat hebben we gezien. Maar voor wie wil werken zijn er allerlei kleine baantjes. Het blijft een mooi en bijzonder land. En het was onmogelijk om niet te genieten 😉
Oh wat een mooie blog. Zo jammer dat ik toen zelf nog niet blogde. Zou er graag zelf een stukje over geschreven hebben. En ja ondanks alles voel je er toch veilig. Onze Russische gids kon ook zo mooi, schrijnend en ontroerend vertellen. Ik krijg acuut heimwee naar dat bijzondere land.
Het kan natuurlijk altijd! Een blog over Rusland schrijven. Terug in de tijd. Ben benieuwd wie jullie gids was.
Dat zou ik niet meer weten. Misschien kan ik het nog terug vinden. Ze was al niet zo jong meer. Geen idee of ze nog leeft. Wel indrukwekkend wat ze aan armoede meegemaakt hebben en de manieren om deze armoede te overleven. Ontzag voor de bevolking.
Mooi blog alsof je me meenam op je reis. Een mooi indrukwekkend land vol contrasten
Leuk dat je mee ging 😉 ’t Is echt een aanrader, deze reis!
Pingback: Moedertje Wolga | Spiegelingen
Ik heb geloof ik wat gemist de afgelopen tijd. Zou er best eens heen willen.
Doen!
Pingback: De Romanovs van Montefiore | Spiegelingen