De lokroep

Elke middag als het huis aan kant was, de geit gemolken, het avondeten voorbereid, zette de oude vrouw zich aan het raam. Ze nam haar verstelwerk op schoot, en terwijl sokken, hemden en onderrokken door haar vaardige handen gingen, tuurde ze van tijd tot tijd met droeve ogen naar buiten. Daar in de verte lagen de donkere bergen. Zou haar dochter?…. Hoe lang was het nu geleden dat de kleine Ida verdween? Ze kon zich niet voorstellen dat na al die jaren het wonder nog zou gebeuren, maar ze probeerde de moed niet te verliezen. Elke zondag brandde ze een kaarsje en altijd maakte haar dochter deel uit van haar gebed.

Ida, met haar zachte blonde haar, de helblauwe ogen. Ze was het mooiste kind dat ze ooit had gezien. Haar vier andere kinderen waren kort na de geboorte gestorven, maar Ida was sterk en overleefde kinkhoest en geelzucht. Ida was een wonderkind. Zeven jaar was ze geworden; na die zomer van lang geleden zou ze naar school gaan.

Af en toe riep ze zichzelf tot de orde. Ze was niet de enige; er waren in deze stad meer ouders die hun kind moesten missen. Maar ieder hield zijn verdriet voor zich. Het harde dagelijkse leven had de volle aandacht nodig. Er was geen tijd om terug te kijken.

Haar ogen vulden zich met tranen, terwijl een oude melodie in haar herinnering terug kwam. Ze probeerde te neuriën, als een soort van bezwering. Zou het haar kind terugbrengen?
Ze wist dat er geen hoop meer was. Het was voorbij. Had die rare snuiter zijn geld maar gekregen, nadat hij zijn werk had gedaan en de stad van de rattenplaag had verlost.

Ze sloot haar moede ogen en hoorde in gedachten de lokroep van de zilveren fluit. “Wacht, kleine Ida, ik kom…..”

——————————————————————————————————————-

Dit is een verhaal in de categorie WE-300 (voor meer verhalen klik op de link), een schrijfuitdaging van Plato: schrijf een verhaal van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag worden genoemd. Deze keer was het verboden woord: musiceren.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/