Door het overdadige groen in mijn voortuin zie ik het zachte metallic blauw schemeren van een Fiat. De buren zijn thuis, denk ik. En direct weet ik dat er iets niet klopt; dat lichtblauwe koekblik hadden ze een paar jaar geleden al ingeruild voor een dito zwarte. En hun laatste vervoermiddel was een zilverkleurig busje. Maar er is meer niet juist in mijn constatering. Misschien zijn de buren thuis, maar niet hier. En het is nog maar de vraag of ze ‘daar’ nog altijd buren zijn.
De wens is de vader van de gedachte; ‘mijn’ buren wonen namelijk sinds kort in Zweden. Daar waar rust en ruimte is. Daar waar je sneeuw op de bergen ziet. Daar waar natuur nog gewoon natuur is. Daar waar buren kilometers van elkaar af wonen. Een aantal weken geleden is eindelijk hun Grote Plan verwezenlijkt. Hun vakanties in Zweden zetten een enorm raderwerk in beweging. Wat raakten zij verslingerd aan dat land. Over één nacht ijs was natuurlijk geen optie. En zo leerden zij de taal, hielden zich bezig met de cultuur en levenswijze, gingen nóg weer eens op vakantie. Stonden al tijden met een been in het vaderland, maar met het andere en met al meer dan het halve hart in het land van hun dromen. Uiteindelijk viel de definitieve beslissing: we gaan naar Zweden. Voorgoed.
De tijd van plannen maken werd afgesloten en de realisatie van het nieuwe leven werd een feit. Stapje voor stap werd alles in gereedheid gebracht. Het grootste obstakel was de verkoop van het huis. Tot drie keer toe werd er een poging gewaagd. En ja, de markt trok aan en plotseling was het zover: het huis werd verkocht en de nieuwe toekomst lag aan hun voeten.
Dit overpeins ik in die paar seconden dat ik de blauwe auto zie staan. Met weemoed denk ik terug aan de weken die we bezig waren met het vervangen van de wrakke schutting. Niks kant-en-klare schotten, zelf bouwen! Nog steeds kijk ik met veel genoegen naar dit staaltje van gezamenlijke klusvlijt. Verder leefden we rustig naast elkaar, overliepen elkaar niet. We wisten wat we aan elkaar hadden.
En zo kwam dan toch ineens de dag van het afscheid. Het busje stampvol afgeladen. De hond nog één keer het vertrouwde rondje. En daar gingen ze. Ik slikte een brok weg. Alle goeds, mensen!
O, wat gun ik hun het nieuwe bestaan. Maar wat vind ik het toch nog steeds jammer om ze niet meer te zien. En wat is het vreemd om alle vertrouwde geluiden te missen. Die zijn vervangen door geschuur, geboor, geroep en gebonk.
De nieuwe buren beginnen aan hun nieuwe toekomst.
——————————————————————————————————————-
De wederwaardigheden van de ‘oude buren’ zijn te volgen op hun blog: https://wijwoneninzweden.wordpress.com/
Spiegelingen 
O jeetje, ik hoop dat de nieuwe buren fijne mensen zijn en dat de oude buren geen spijt krijgen.
Ja, Marja, dat hoop ik ook!
Suggestieve gedachten kun je dan hebben hè. Hoop dat het klikt met de nieuwe buren!
Natuurlijk kan een huis opknappen niet in alle stilte. Maar het maakt uit als je weet wie de herrie maakt. Het was leuk geweest als de nieuwe buren zich even hadden voorgesteld. 🙂
Inderdaad, wel zo leuk en wel zo netjes…
Een hele stap om te emigreren hoor. Dat is toch heel anders om daar te wonen dan op vakantie te zijn. Maar zo te lezen geen onbezonnen keuze. Het is altijd weer afwachten wie er naast je komt wonen. Wel belangrijk ik mis mijn buren nog steeds hoewel ze nog in hetzelfde dorp wonen en we nog wel contact hebben is het toch anders. Misschien voor jou wel een mooi vakantieadres een keer??
Inderdaad zijn ze niet over een nacht ijs gegaan. Wie weet ga ik er nog wel eens ‘buurten’, maar de kans is niet erg groot.
Beter een goede buur dan een verre vriend is een waar spreekwoord.
groetje, Ria
Absoluut Ria, helemaal mee eens!
Altijd jammer en een meewarig gevoel als goede buren vertrekken. Het doet me denken aan een geliefd buurmeisje uit mijn jeugd van wie in de mededeling kreeg dat ze ging verhuizen. We hebben samen gehuild en ik was wekenlang ontroostbaar. Hoop dat je er goede buren voor terugkrijgt.
Ik voelde me inderdaad een beetje ontheemd toen ik dat busje zo zag wegrijden. En ik herinner me nog heel goed dat ik ontroostbaar was (ik was acht) toen mijn allerbeste vriendinnetje en overbuurmeisje ging verhuizen. En dat mijn oudste broer dat nogal belachelijk vond. 🙂
Naar ik aanneem heb je nog contact met je voormalige buren zodat ook gaat horen hoe het met ze gaat. Niet niks hoor zo’n emigratie. Maar zo goed voorbereid móet het wel goed komen.
Ik hoop dat je nieuwe buren óók goede buren voor je worden, maar ja, enige overlast ontkom je niet aan in de eerste tijd.
Onze nieuwe buren zijn schatten, en we hebben de mega grote verbouwing van 4 maanden bij ze overleeft zonder grote ergernissen.
Tuurlijk komt het goed met ze. En met mijn nieuwe buren ook, vermoed ik. Het was leuk geweest als ze zich even hadden voorgesteld, zodat je weet wie de herrie maakt. Dat vind ik toch wel een minpuntje. Maar wie weet…..
Natuurlijk mis je je oude buren. Wel leuk dat je hun blog nu kan volgen. Misschien worden oude buren nog verre vrienden. We hebben dus op hetzelfde moment nieuwe buren. De mijn wonen echter op loopafstand. Mijn nieuwe buur heeft zich ook niet voorgesteld. Maar we zagen haar eens uit de auto stappen en zijn op haar afgestapt. Het leverde een leuk gesprek op. Later vroeg ik haar klussende vader op de koffie en deed hem een voorstel over de (ook hier) wrakke schutting (ik betaal, jullie zetten hem neer). Dat werd graag aanvaard.
En ja, jouw opmerking: ‘het maakt uit als je weet wie de herrie maakt,’ daarmee ben ik het van harte eens. Ik ga eens op die website kijken.
Mooi blog over buurschap !
Dank je, Ariadne!