Eindelijk was het zover. Hier had ze jaren naartoe geleefd. Zorgvuldig drapeerde Jade het olijfkleurige gewaad om haar ranke lichaam. De felrode sjaal wikkelde ze drie maal om haar middel. Alles volgens de regels. De oude geschriften lieten er geen twijfel over bestaan; één verkeerde handeling en het hele ritueel was waardeloos. Dan waren al die uren van intensieve voorbereiding voor niets geweest. Nee, ze moest goed opletten wat ze deed. Het amulet, dat ze zelf had gesneden uit een hertendijbeen, hing aan een zwart lint tussen haar borsten. Vlak bij haar hart. Aan haar linkerhand glinsterde de gouden ring met smaragd. Ze schopte haar schoenen uit.
Ze ademde diep. In de donkere grot geurde het naar vochtige aarde. Ze moest er niet aan toegeven, maar het leek of een knellende band zich rond haar borstkas sloot. Ze rechtte haar rug. Ze was nu zover gekomen, ze moest zich niet van de wijs laten brengen. Over een uurtje was haar inwijding een feit. Dan zou ze haar gewaad mogen vervangen door een hagelwit exemplaar, de rode sjaal door een eigenhandig met donkerpaarse violen geborduurde ceintuur.
Ze blies de kaarsen uit. Nu kwam het op haar intuïtie aan. Ze drukte de amulet tegen haar borst. Haar rechterhand reikte naar de wand. Ze kende de hermetische tekst uit haar hoofd en reciteerde de oude woorden terwijl ze voetje voor voetje door de donkere gangen schuifelde. Druppels vielen op haar donkere haar. Als een doop. Ze waadde tot haar knieën door ijskoud water. Ze gaf niet op. Haar stem klonk hol en weerkaatste in de ruimte.
Plotseling was het er, een vuurtje, in de verte. Knipperend tegen het licht herhaalde zij fluisterend de laatste bezwerende woorden.
Toen zag ze hem. De man die deze idiote uitdaging had bedacht:
“Plato! Ik heb het gered!”
——————————————————————————————————————-
Dit is een verhaal in de categorie WE-300 (voor meer verhalen klik op de link), een schrijfuitdaging van Plato: schrijf een verhaal van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag worden genoemd. Deze keer was het verboden woord: ontgroenen.
Meer lezen of zelf meedoen? Ga naar https://platoonline.wordpress.com/
Hahahaha, wat leuk 🙂
🙂
Prachtig!
Dank je, Hennie.
Een gniffelend eind, leuk gedaan!
Dank, Riet!
subliem!!!
Ben er stil van (en dat zegt wel wat)
En dat vind ik nou een leuke zin, met die tegenstelling erin. Subliem! 🙂
Pingback: We gáán naar de Ardénnen!! | Platoonline
De ideeënleer van Plato vond ik al iets bijzonders. Maar dit mag er ook zijn. Je hebt een heel mooie, mystieke manier van schrijven.
In dit geval ging het om de Zaanse Plato. Man wat was ik blij dat ik eruit was (letterlijk en figuurlijk!)
Het leuke is tegelijkertijd het wrange. Hoeveel mensen zijn er niet die graven in de duisternis om tot het licht te komen, terwijl achter hun rug het licht hen wenkend toelacht?
Precies! 🙂
Tja, olijfkleurig is een ander woord dan groen. Een vriendin die schilderdocent is, had eens te maken met een cursist die als uitgangspunt hanteerde: “groen is groen”…
O, haha! Ja, kijk maar eens naar buiten. Groen! Maar wat een verschillende tinten!
Knap gedaan. En de naam goed gekozen.
🙂
Weer ZO leuk bedacht hè, dit verhaal. Vanaf de eerste tot de laatste regel las het vloeiend weg, zoals altijd met jouw verhalen. Heerlijk!
Dank je. Ik mis jouw verhalen echt heel erg! Heb je geen tijd meer?
De grot doet me denken aan een grot in Lanzarote waar geen licht bij kwam en blinde vissen leefden. Het verhaal is geweldig haha…..hoe bedenk je het.
De foto is gemaakt ik Griekenland. Bij het schrijven had ik de grotten van Han voor ogen…. 🙂
Wederom goed verwoord. Steeds leuk om te lezen.
Dank voor je lieve reactie!
Knap opgebouwd, en de clou goed geplaatst! Maar dat is jou wel toevertrouwd!
Ha Dwarsbongel, dank je!
Geweldig! De uitdaging aangegaan en gehaald. Mij is het niet gelukt deze keer 😦
Soms lukt het! 😉