Het verleden dringt zich in hevige mate op. We lopen met zijn drieën over het Jaagpad naar Koudekerk aan de Rijn. Vanaf Hazerswoude Rijndijk, waar we bij nicht G de laatste voorbereidingen treffen voor de familiereünie in oktober, is het maar een klein stukje.
Waar het ons in de eerste plaats om te doen is, is de brug over de Rijn. Onze brug. En op deze zonnige zomerse zondagmiddag hoeven we natuurlijk niet lang te wachten voor we hem in werking zien. Al is het bijna een leven geleden, we voelen ons alle drie weer even klein. We weten onze opa veilig achter het grote wiel in het brugwachtershuisje. Straks komt hij even naar buiten met de hengel. Hij laat het klompje zakken, de schipper betaalt. Het speelt zich allemaal in een fractie van een seconde af.
Drie klikjes, de smartphones kunnen weer worden opgeborgen. Onze herinnering ligt vast. Herinnering van toen. Herinnering van nu. Er is niemand die ons met liefdevolle strenge blik naar binnen noodt. Maar hij leeft, die opa. Ook al is hij al vijftig jaar dood.
Op de begraafplaats vinden we zijn grafsteen niet meer. Maar na goed zoeken vinden we wel die van oma: Johanna van Dorp. Nooit van haar leven hebben we haar bij de voornaam horen noemen. Hoe heette ze eigenlijk, onze oma? Van haar doopnaam zijn veel namen afgeleid: Anneke, Ans, Joke, Annemieke, Annie; een aantal nichtjes is vernoemd. Maar zij had geen naam, zolang we haar kenden. “Vrouw”, zei opa, of “Moeder”. Maar het was: Johanna. Ik laat de naam tot me doordringen, wil weten en besef dat dat niet kan. Het is voltooid verleden tijd.
Dan lopen we terug over opa’s brug. We willen meer. Aan het eind van de Bruggestraat naar links. Het kruidenierswinkeltje waar onze grootouders met hun jong gezin hebben gewoond en gewerkt, is er natuurlijk niet meer. We hebben er nog een foto van, gelukkig. Maar het huis waarin ze daarna zijn gaan wonen, met een bijna voltooid gezin met tien kinderen staat er in volle glorie. Wie had dat kunnen denken? Het meer dan tachtig jaar oude pand is prachtig opgeknapt. En of we maar binnen willen komen. Het architectenechtpaar dat er woont, heeft alles met veel aandacht en liefde zoveel mogelijk in oude staat teruggebracht.
Ik zie het voor me: hier heeft mijn vader als klein jochie gelopen, geslapen en gespeeld. Zijn klompjes in de bijkeuken, het bed op zolder. Heeft hij nog voor moeder aardappels uit de kelder gehaald?
Het verleden komt nooit terug, maar toch lijkt het er wel een beetje op. Vijf nichtjes, elk met hun eigen leven, hun eigen gedachten, hun eigen herinneringen. Ze kloppen vaak niet helemaal, maar toch raken ze elkaar.
We mogen ons gelukkig prijzen met deze grootouders. Zij zullen het nooit weten, maar wij voelen de sterke band.
——————————————————————————————————————-Lees ook: Een foto met een verhaal (4):http://wp.me/p36K0e-iN
Spiegelingen 
Mijn verleden, anders, raakt ook jouw verleden
Leuk weer om dit terug te lezen! Ik verheug me om de reacties op de foto’s van onze andere nichten en neven te horen.
Ik ook! Ze vinden het vast net zo bijzonder als wij!
We zijn uit dezelfde tijd. Toch? Dan kan dat.
Heerlijk verhaal over herinneringen. Het doet me denken aan mijn grootouders waar ik zo graag kwam. Mijn opa met wie ik een zeer goede band had, we hebben veel uitstapjes gemaakt, ze staan in mijn herinnering gegrift . Laatst ben ik naar het huis geweest waar ze woonden. Er was niet veel veranderd aan de buitenkant, van binnen zullen de woningen zeker gerenoveerd zijn. Hoe mijn andere grootouders van voren heette weet ik nog steeds niet. We noemde ze opa en oma ”van de hondjes” omdat ze twee hondjes hadden.
Heel fijn dat je zo’n goed contact had met je grootouders. Die herinneringen zijn zoveel waard! Misschien is het nu allemaal wel wat te open; er mag best een klein beetje een waas van geheimzinnigheid rond grootouders hangen, vind ik eigenlijk.
Wat een mooie herinneringen, en zo mooi “gekoesterd”.
Aan grootouders heb ik vrijwel geen herinneringen, en voel dus ook die band niet. Maar toch voel ik in jouw herinneringen ook wel herkenning maar dan met een generatie minder verschil, Ook daar die vrouw zonder voornaam omdat m’n vader haar altijd moeder noemde, zoals wij haar óók noemde want “mama” was alleen voor heel kleine kinderen. Het huis waar ik opgroeide bij “die vader en moeder” heb ik een paar jaar geleden, met (toen nog 2) zussen ook nog eens mogen bekijken, wat leek alles klein en nauwelijks vertrouwd.
Dat was alléén de oude “wasplank” die er nog op het balkon stond, die mochten we meenemen.
Jee, Riet. Wat een treurige ondertoon in jouw reactie. Als ik het goed lees, tenminste. Wat hebben jullie met die wasplank gedaan? Dat alles klein lijkt, herken ik wel. Misschien wel logisch, omdat wij zelf indertijd veel kleiner waren. Vanuit ons huidige perspectief levert alles van toen iets aan grootte in.
De oorlog was geen tijd dat ouder blij waren met nog meer kinderen, begrijpen doe ik het allemaal wel ……..nu als volwassene. De wasplank is bij één van m’n zussen gebleven, en zal nu waarschijnlijk bij haar dochter zijn.
Mooi “nostalgisch” geschreven.
Dank je wel!
Altijd zo fijn om even door het verleden te wandelen en je te herinneren waar je vandaan komt!
Ja, Joolzz, dat doet een mens goed!
Nou Cora, je hebt het weer mooi verwoord, de brug van Opa met een Hoofdletter. Overigens heb ik als kleinzoon van brugwachter van Ommering, een aantal jaren geleden een tentoonstelling mogen openen over de Koudekerksebrug, georganiseerd door de Historische Vereniging van Koudekerk,
succes verder met de voorbereiding,
Mar
Dank je wel. Wat leuk, van die tentoonstelling. Hebben jullie daar toevallig foto’s van? Die zouden op de reünie goed van pas komen!
Mooi nostalgisch stukje. Ik kreeg hier een ‘langs het tuinpad van mijn vader’-gevoel bij.
Ik zal het je maar verklappen, die zin spookte toen ik daar liep, ook even door mijn hoofd.