Het onvermijdelijke is gebeurd. Veel te snel (maar wie zijn wij om daar een oordeel over te hebben) keerde hij terug naar… ja, wie weet waarheen. Een ruime maand geleden zag ik hen voor het laatst samen. Toen schreef ik onderstaande tekst, maar twijfelde of ik het zou plaatsen.
Uiteindelijk doe ik dat nu toch. Uit eerbetoon aan een bijzonder mens.
In het nauw
Hij ziet er zo oud uit
Als hij niet meer zal worden
Het grijze haar verzorgd
Achterover gekamd
Toch nog een kwinkslag
Want hoe ernstig ook de situatie
Zijn humor verlaat hem niet
Zo kort geleden nog
In de warmte van de late nazomer
De wijn fonkelend in onze glazen
Klonken wij drieën op het leven
Wat wisten wij van Ispahaan
Straks weet ik eindelijk hoe het is
Zegt hij zonder een spoortje angst
Geen boosheid ook
Hij heeft zich al zo lang voorbereid
Op het onvermijdelijk menselijk lot
Zijn Private Investigations
Straks is samen voorbij
Zij zijn het zich bewust
In hun ogen wijlt verdriet
Om wat niet meer zal zijn
En zachte glans als zij spreken
Over hun herinneringen
Van kort en lang geleden
Berusting toont de ingekeerde blik
En rotsvast vertrouwen in elkaar
Love Over Gold
Eenmaal weer thuis is de enige optie
Het aansteken van een kaars
En het draaien van de muziek
Die hij me leerde kennen
In de dagen van weleer
Toen we dachten
Dat er nooit een einde kwam
Aan voor de vuist weg leven
*) Dire straits: Je in een moeilijke situatie bevinden, in het nauw zitten
Spiegelingen 