Wat is het toch
Dat ons doet smelten voor sneeuw
Het is een koud goedje
Maakt de wegen spekglad
Dooi geeft blubberzooi
Door wind opgejaagde vlokken
Belemmeren het zicht
Zouden wij dag in dag uit
Met sneeuw moeten leven
Wij hadden er geen woorden voor
Toch is het maar zelden
Dat er een goed dik knerpend wit pak
Over het land wordt gevlokt
Je moet er wel van houden
Zo niet van de koude witheid
Dan toch van de
Door tientallen vogelvoetjes
Omgewoelde sneeuw
Bij de zojuist gevulde voerbak
Of van de alpinootjes
Waarmee de skeletjes van de hemelsleutel
Troostend worden getooid
En als inspiratie
Voor een wintergedicht
Is die zogenaamde witte wereld
Eveneens niet te versmaden
Spiegelingen 
Dan druppel ik hierdus binnen,
gesmolten, vlok voor vlok
maar ‘k ben nu weer bij zinnen
de winter kan op stok.
Geweldig, dit. Ben ik helemaal met je eens!
Ik houd niet zo van sneeuw, maar het doet wel iets met me. Je titel is prachtig!
Dank! Ik vind sneeuw mooi om te zien als het net is gevallen. Laten we nu maar weer gewoon doen
Mooi Corja, het maakt alles zo puur, zo klein. Zo stil en wonderbaarlijk kwetsbaar.
Ha Narda! Ja, klopt. Voor even. Wat mij betreft mag het nu in sneltreinvaart lente worden. Heb behoefte aan kleur en warmte. 🙂
Ik kan nog steeds kinderlijk blij zijn met sneeuw… ☺️
Wat heerlijk, Gwennie!
Echt mooi beschreven! Daar kan ik van genieten. Maar van de sneeuw zelf? Eigenlijk heb ik er maar een hekel aan, ik heb steeds minder met de winter. Kwestie van leeftijd?
Dank! Als de sneeuw net is gevallen, vind ik het prachtig. Maar het verveelt ook weer snel. En winter? Wat mij betreft mag de herfst rechtstreeks overgaan in lente!
Een prachtige impressie van een voor ons land zo zachtjes aan zeldzaam gebeuren.
Mooi gedicht over sneeuw. Ik vind het wel mooi maar voor een paar dagen. De auto sneeuwvrij maken en de blubberzooi als het dooit hoef ik niet maar dat zal voor iedereen gelden
Sneeuwlandschap
ontelbare vlokjes toveren een wit tapijt
vaak tot ergernis van velen
die de glibberige wegen moeten delen
voor anderen de bron van winters jolijt
De ijskristallen met een warm hart beschreven, Corja! 🙂
Lenjef