Bloed vloeide hier in vroeger tijden
En nu nog steeds als je niet uitkijkt
Een ware pleisterplaats die wij verkenden
Verwachtingsvol en kinderlijk verrast
Wapens kletterden en schreeuwen klonken
Geschiedenis van oud gebied herleeft
In bomen rond het stille meer
Geronk van motorzagen is reeds lang verstomd
Nu loeren blanke beelden uit de schors
Turend over verzonnen zeeën
Dromend van vijanden die nooit verschijnen
De houten zwaarden rustend aan de voet
Zij zullen eeuwig of totdat de boom bezwijkt
Het woud bij Olterterp bevolken
Oeroude verhalen blijven zij herhalen
Voor ieder die hen woordeloos begrijpt
Spiegelingen 
Wat weer een mooi gedicht! En dat nog wel over een plek dicht bij restaurant Het Wiite Huis waar ik een aantal keren heb gegeten. Volgende keer toch eens gaan kijken.
Klopt, Het Witte Huis is er vlak bij. Laat je inspireren…
Prachtig gedicht en dito boomfiguren, alleen… overleven de bomen zoiets wel?
De ‘carvers’ mochten niet dieper gaan dan dertig centimeter. Dan schijnt het geen kwaad te kunnen. Je ziet ook, dat de bomen er een mooi afgerond randje schors omheen vormen. Laat de natuur haar gang maar gaan.
Wat bijzonder, nooit geweten dat dit bij een levende boom gedaan kon worden. Lijkt me heel erg de moeite waard om langs te wandelen. Ligt helaas wel een tikkie uit de richting.
Alle bomen nog vol in blad! Het is inderdaad jammer, dat het ‘voor een normaal mens’ zover uit de buurt is. 🙂
Ja heel jammer, het is zeker de moeite waard lijkt me.