Jaaa, daar zijn de nichtjes weer!
Op een mooie zonnige zondag, zo’n dag waarop het nog zomer is, maar waarop je de herfst al ruikt. We zien elkaar niet elke week, ook niet elke maand, maar nu zat er wel erg veel tijd tussen de laatste bijeenkomst en deze.
We komen in Delft bij elkaar, bij oudste nicht A. En binnen de kortste keren zitten we aan de koffie. Zo hoort het ook in een v.O.-familie. M verwent ons met een heerlijk krokant taartje van Maison Kelder.
Zij heeft trouwens ook de lunch verzorgd, omdat A nog niet zo goed ‘uit de voeten kan met haar nieuwe heup’. Uiteraard worden de kosten hoofdelijk omgeslagen, want zo is die v.O.-familie natuurlijk ook. Er komt een oude foto en dito brief tevoorschijn, door A opgeduikeld. Mochten we al gevreesd hebben dat het gesprek niet zou vlotten, dit is een prima aanleiding om het te hebben over de keurige handschriften van onze ouders. En over het schijnbaar moeiteloos produceren van leuke en goed leesbare teksten. Het levert vijf trotse dochters op.
Waarover spreken zij nog meer, daar rond die tafel? Tussen de lachsalvo’s door?
Over de enige tante van de familie, de moeder van jongste A, herstellend van een gebroken heup. Het valt niet mee om weer volledig op krachten te komen. Maar toch, still going strong op haar vijfentachtigste!
Over vakantie. We bewonderen de prachtige foto’s die in Afrika zijn gemaakt door M. (Ik wil nog graag een keer het hele album zien!).
Over kinderen en kleinkinderen. Heel spannend dat M binnenkort oma wordt.
Over werk en pensioen.
Over veranderende lijven en kleding, uiteraard. Over schoenen. Over laptops die je op je tenen kunt krijgen, zodat je je gloednieuwe pumps noodzakelijkerwijs maar weer opbergt.
Over gezondheid en over eten; het verschil tussen de pakketten van Hello Fresh en kant-en-klare magnetronmaaltijden.
En over het geloof; van twee kanten komt de vraag: “Wie bezoekt er nog een kerk?” We zijn van huis uit allemaal met het geloof opgevoed en opgegroeid; kan ieder van ons zich daar nog in vinden? En hoe dan? Zouden onze opa en oma erg teleurgesteld zijn in ons? Tja. Een boeiend gespreksonderwerp. Misschien kunnen we daar nog eens dieper op ingaan, bij een volgende ontmoeting.
Het brengt ons bij het eigenlijke doel van deze nichtjesdag: het organiseren van de familiereünie. Plannen en afspraken worden gemaakt en een datum geprikt. Dat betekent dat ‘het werk’ voor vandaag erop zit. Tijd voor (nog meer) ontspanning.
Vanaf acht hoog hebben we het al gezien: daar in de verte installeren mensen zich voor het op handen zijnde ‘Westlands Varend Corso’. Zo dichtbij? Dan willen we ook wel even gaan kijken. Het maakt de middag extra feestelijk, hoewel het jammer is voor oudste nicht, die dat stuk lopen nog niet ziet zitten. Nicht G is zo lief om haar gezelschap te houden en het spektakel, voor zover mogelijk, van bovenaf te bekijken. Wij drieën spoeden ons naar de vaart en genieten een tijdje van al het moois dat langs komt varen.
We laten de andere twee natuurlijk niet al te lang alleen. Trouwens, ook de lunch wacht. Heerlijke soep en broodjes, fruit en wijn.
We lachen ons snel door de afwas heen en dan waaieren we weer uit.
Onderweg dringt het gezegde zich op: Je vrienden kies je, met je familie zit je opgescheept.
“Nou, opgescheept”, denk ik, “deze meiden zou ik stuk voor stuk als vriendin kiezen.”
Maar gelukkig hoeft dat niet meer. Ze zijn het al!
——————————————————————————————————————-
Om verwarring te voorkomen: De volgorde van de nichten van ‘oud’ naar jong: A, G, C, A, M. De jongste A is dus niet ook de jongste nicht.
Met dank aan Oma Johanna, die uiteraard vernoemd moest worden, wat leidde tot drie A’s! De jongste nicht van ons groepje heb ik M genoemd, omdat zij dat zelf ook vaak doet. 🙂
Spiegelingen 
Een heerlijk herkenbare familieschets, zeker met alleen vrouwen bij elkaar. Dat veroorzaakt toch een bepaalde sfeer die je niet hebt met mannen erbij.
Ja, dat is zeker zo! Tijdens de reünies zijn er uiteraard wel mannen bij (gelukkig) en dan lopen de gesprekken weer heel anders. Ook heel leuk. En in onze familie voert de humor wel de boventoon.
O ja hoor, ook met familie kan het heus wel klikken en áls dat zo is ben je daar natuurlijk heel zuinig op. Wij hebben het varend corso gemist doordat we naar Terschelling waren, een mens kan niet álles hebben. Over het geloof praten vind ik altijd een beetje uitzichtloos en daar begin ik toch liever niet aan.
Zo maar in het wilde weg over het geloof praten heeft niet zoveel zin. Maar ik ben wel benieuwd hoe het anderen vergaan is, nadat ieder zijn eigen weg is gegaan en eigen keuzes heeft kunnen maken. Vroeger was het in onze familie een soort van ‘gewoonte’. Misschien zelfs een soort dwang. Maar het zal beslist niet het belangrijkste gespreksonderwerp zijn! Het zal eerder toevallig ter sprake komen. Of niet…
Kan me er iets bij voorstellen, toen ik trouwde was het ook nog min of meer vanzelf sprekend dat Katholiek met Katholiek trouwde enz. Henk z’n ouders waren gelukkig zo vooruitstrevend dat ik al N.H. meisje werd geaccepteerd. Maar zowel Henk als ik hadden toen als niets meer met “geloof”.
Leuk familieportret
Dank!
Neven en nichten, ik heb er geloof ik nog één. Als kind had ik wel contact met ze maar later is dat verwaterd. Leuk dat jullie nog contact en vriendschap met elkaar hebben dus met plezier gelezen.
Onze opa en oma hadden vierendertig (!) kleinkinderen, dus mijn broers en ik hadden te maken met eenendertig neven en nichten. We zijn elkaar uiteraard een beetje uit het oog verloren, ieder ging zijn eigen weg. We kwamen elkaar wel weer tegen bij begrafenissen en crematies. We hebben toen besloten om een reünie te organiseren om elkaar eens in andere, luchtiger omstandigheden te spreken. Nu zien we elkaar weer met enige regelmaat. En dat is erg leuk.
Wat leuk om dat zo bij te houden. Ik heb zelden of nooit meer contact met nichten of neven hooguit via FB sinds mijn moeder overleden is en de rest van de tantes en ooms ook bijna allemaal op 1 na. Misschien en idee een reünie of zo.
wat leuk, onze familie viel al heel snel in duigen