Iedereen kent het wel, denk ik, het begrip rommellaatje. Allerlei onbestemde spulletjes – ‘troep’ zou mijn moeder gezegd hebben – verdwijnen daarin en komen er nooit meer uit. Behalve in zeer speciale gevallen. Een voordeel is dus, dat wanneer je iets kwijt bent, het de moeite loont eerst dat laatje eens door te spitten. Een ander voordeel is dat je spulletjes die je eigenlijk niet kwijt wilt, maar werkelijk niet weet waar je ze moet laten, daar altijd kunt dumpen. Voor de eeuwigheid. Of zo.
Zo kwam het dat ik laatst, toen ik naar pleisters zocht en die niet kon vinden, ten einde raad een blik wierp in ‘het laatje’. Gelukkig vond ik er een verdwaalde kinderpleister. Na hem stevig om de vingertop te hebben gewikkeld, kon ik veilig het piepkleine fotootje, waarvan ik een klein stukje zag, uit de la vissen. Een contactafdruk, zoals wij die vroeger maakten, om te bepalen welke foto’s we daadwerkelijk gingen afdrukken. Zwart-wit, uiteraard. Op de foto zie je een witte muur met daarop een ‘object’. Het is een scheepsluik, waarvan ene Kees een bijzonder kunstwerk had gemaakt. En het hing aan een van de muren van onze boerderij in Ouderkerk aan de IJssel.
Met een sneltreinvaartje schoot ik zomaar weer eens vijftig jaar terug in de tijd.
In onze Ouderkerkse periode ontmoetten we nogal wat beginnende kunstenaars. Pottenbakkers, schilders, een beeldhouwer, en Kees dus. Sommigen woonden, net als wij, langs de dijk naar Gouda. Maar in Gouda gebeurde het in die tijd en zo kwam het dat rond de Sint Jan vrij veel kunstenaars huisden. Daar ontstonden ateliertjes, galerietjes, gezellige kroegjes. (Het is nog steeds een kunstzinnige buurt) Het klinkt nogal kneuterig en dat was het toen eigenlijk ook. We kwamen hier graag na het werk of in het weekend even buurten. En we kochten weleens wat. Terwijl het allemaal gezellig en levendig was, was het voor velen armoe troef.
Dat inspireerde ons tot een ‘woest’ plan. In onze verbouwde boerderij onder aan de IJsseldijk zouden wij een galerie gaan beginnen. Een naam hadden we al snel bedacht: ‘De Praam’. Natuurlijk was de naam niet toevallig gekozen. In het boerenlandschap langs de Hollandse IJssel werden die platte schuiten veel gebruikt om koeien, melkbussen en dergelijke mee te vervoeren. En wij vonden, heel idealistisch, dat onze galerie dienst deed om de kunst naar de mensen te brengen.
Na enige formaliteiten (inschrijven bij de K.v.K. onder andere) richtten we de grootste ruimte van het huis in met kunst: schilderijen, etsen, keramiek, alles kon een plaatsje krijgen in onze strak ingerichte woonkamer. Voor ons was dit natuurlijk een extra leuke bijkomstigheid. We zaten ‘tussen de kunst’ en we ontmoetten veel leuke mensen.
De galerie trok vooral in het weekend veel bekijks, vooral ook omdat de scheepsluiken van Kees, die echt veel te groot waren om binnen te op hangen, aan de buitenmuur waren bevestigd.
We hadden alle werken in consignatie en we waren de koning te rijk als er wat werd verkocht. De desbetreffende kunstenaars uiteraard ook. Het was een mooie tijd. Er waren niet veel regels. Alles liep zo soepel en natuurlijk. Kom daar nu nog eens om.
Ik heb nog aardig wat keramiek uit die tijd, maar alleen twee stukken die ik het mooist vind en een bronzen beeldje staan in mijn kamer. Ze nemen zo’n vanzelfsprekende plaats in, dat het me vaak niet meer opvalt.
Maar toen was het bijzonder. En eigenlijk vind ik dat nog steeds.
Spiegelingen 
Leuke herinneringen aan een toch wel wat andere tijd. Gemoedelijker, iid vaak ook armoe troef. Niemand had veel te besteden dus je viel toen iets minder op dan nu. Hoewel de mensen die nu geen geld hebben vallenmmook niet op, zij lijden vaak in stilte. De verschillen zijn veel groter.
Zomaar even een halve eeuw terug gezet worden, geweldig wat zo’n laatje kan bevatten.
Wel een bijzondere tijd want zó gewoon was het nou ook weer niet om een galerie aan huis te hebben. Mooi verhaal!
Ja, dat laatje bevat heel wat potentiële verhalen. Maar die ga ik natuurlijk niet allemaal opschrijven!
Wat een mooie herinnering aan die tijd. En inderdaad, dat zal in deze tijd vast niet zo makkelijk meer gaan.
Overigens hebben wij niet alleen een rommel la, maar zelfs een complete rommelkast hahaha.
Oh, een hele kast! Wat heerlijk!
Een bijzonder verhaal
Wat interessant dat je vroeger nog een galerie ‘aan huis’ hebt gehad. Dat was ook echt in de tijd dat de galerie zoals we die nu kennen in opkomst was. Een galeriste avant la lettre zogezegd.
Het was een leuke tijd. Veel gezien, veel gedaan, veel geleerd…
Rommellaatje, hoe toepasselijk in mijn situatie momenteel. Ik heb er drie en sta soms vreselijk te dubben wat ik weg kan doen. Je bent zo een half uur verder en dan heb ik het over één laatje. Leuk lijkt me dat een eigen galerie aan huis. Heerlijk die tijden toen.
O, jee. Ja, ik ken dat. Eigenlijk kan het allemaal weg, maar toch ook weer niet. 🙂 (pssst, ik heb er ook drie…)
Wat grappig, in die tijd woonde ik ook nog langs diezelfde IJsseldijk in Ouderkerk alleen wat dichter naar het dorp toe. Weet je niet meer hoe die Kees met zijn achternaam heette ?? Er ging bij mij wel een lampje branden toen ik het zo las, ik was in die tijd zo 15 jaar en kwam daar regelmatig in de buurt bij vriendinnen en vriendjes. En het klopt hoor was pas nog in Gouda bij de Sint Jan en dat is nog steeds een heel creatief buurtje volgens mij met veel ateliers.
Jeee, wat grappig dat je die buurt kent. Ergens moet ik nog een knipsel hebben van een krantenartikel, waar Kees in genoemd wordt. En nee, dat zit niet in het rommellaatje. Kom het vast wel tegen, dan laat ik het je weten. Je kent waarschijnlijk wel de kruidenierswinkel van Aris Trouwborst? Daar woonden wij praktisch tegenover, net voor de bocht. En ja, niet zo lang geleden ook nog bij de Sint Jan geweest. Nog steeds een gezellig en artistiek buurtje.
Ja die kende ik inderdaad wel dat winkeltje al woonde ik zelf meer richting dorp. Leuk is dat zo op een ander blog oude herinneringen tegen te komen 😉
Wat een pleister uiteindelijk niet allemaal bij je kan oproepen. Leuk dat jullie een galerie hadden. Eerlijk gezegd: ik heb eigenlijk alleen maar rommellaatjes. Kost altijd veel tijd iets op te zoeken…
Maar de goede voornemens voor 2018 komen er weer aan.
Wat een mooi initiatie was dat woeste plan. Vooral het ontbreken van regeltjes spreekt me enorm aan.
En ja… zo’n laatje. Herkenbaar. Bij mijn moeder lagen er altijd ‘kluwentjes’ wol en naaigaren in. Door elkaar natuurlijk, samen met nog wat spullen die een onontwarbare toekomst in waren gepropt.
Ik heb een kast met 6 laatjes. De onderste drie zijn tamelijk gestructureerd. De bovenste zijn ‘van die laatjes.’ Ik ruim ze regelmatig uit, maar het valt me op dat ze elke keer weer hartstikke vol zitten. ’t Is een complot, da’s bijna zeker.