De enige dochters van de vier broers
En de enige dochter van een
Van de zeven zussen
Vijf man sterk dus
Dachten zeker te weten dat
Het niet op kon: het leven, het samenzijn
Het wij-zijn-nichtjes-voor-eeuwig gevoel
Maar in een vloek en een zucht
Is alles ineens anders dan anders
Zijn we nog maar met vier
En snappen we ook ineens wat
Bevrijdingsdag betekent:
Vrij van de pijn, van de zwaarte
Vrij van het verdriet dat alleen een moeder kent
Als zij een kind verliezen moet
O, ja zij is over het lijden heen
Wij kunnen nog maar niet wennen
Er zal een lege stoel zijn
Als wij weer samenkomen
En haar o, zo bekende laconieke lachje
Ontwaren wij slechts op ons netvlies
Brandmerk
Dat heel langzaam verdwijnen zal
De tijd zal het leren
Spiegelingen 
Mooi en gevoelig geschreven en verdicht.
wat een lieve herinnering Corja heel mooi.
Ach,,,, wat verdrietig,
Prachtig, mam😚
Het verlies van een dierbare, je went er nooit aan. Mooi hoe je het beschreven hebt.
Het zat er aan te komen. Maar toch…
Condolerende groet,
Dank je.
Mooi geschreven. Voor altijd in ons hart.
Ja dat is heel verdrietig natuurlijk…. sterkte er mee. Het zal altijd anders zijn dan daarvoor al zullen misschien de mooie herinneringen blijven.
Dat zeker, Anneke!
Droef, als het leven soms
Inderdaad. Soms heb je dat maar te slikken…