Twee jaar geleden was het zo ver. Mijn aardige buren hadden definitief de knoop doorgehakt en gingen emigreren naar Zweden. Ze verkochten hun huis aan een jonge knul van begin twintig. Zonder zich een seconde te bedenken begon deze aan een maandenlange uitermate luidruchtige verbouwsessie. Kaalgeschoren, van top tot teen getatoeëerde figuren bonkten op hun zware kisten in en uit. Een aggregaat stond weekendenlang te stampen en te brommen voor het huis. Met veel geweld werd de badkamer uitgebroken. Ja, deze politieagent zou zijn komst in dit rustige wijkje niet onopgemerkt laten plaatsvinden.
Het werd nog erger toen hij eenmaal echt in het huis ging wonen. Al zijn louche verbouwvriendjes werden uitgenodigd om in zijn provisorisch ingerichte shisha lounge, het schuurtje, waterpijp te komen roken. Meestal begon het feest om elf uur ’s avonds en eindigde het rond een uur of twee. Toen het te koud werd, verplaatste de hele club zich naar binnen, waar de herrie op dezelfde voet werd voortgezet.
Gezellig, een nieuwe buurman. Ik wenste hartgrondig dat hij zou gaan verhuizen. Maar daar was natuurlijk geen sprake van, hij woonde hier nog maar net. Natuurlijk zou hij niet weggaan. En toch. Ik wenste het vanuit het diepst van mijn hart. En in mijn fantasie zag ik hem zijn spullen pakken en vertrekken.
Iets grondig en van harte wensen, was mij ooit verteld, zou wel eens gevolgen kunnen hebben. Niet direct, maar het universum zou ermee aan de slag gaan en op een goed moment zou de wens vervuld worden. Maar, was de subtiele waarschuwing, het zou best wel eens een beetje anders kunnen uitpakken dan je je had voorgesteld; je kunt tenslotte niemand de wet voorschrijven. Dus ja, probeer in je formulering in elk geval zo duidelijk mogelijk te zijn. Het was: wensen en loslaten. Over tot de orde van de dag.
Het gedoe bleef en ik probeerde me er zo min mogelijk aan te storen. Dat viel niet mee. Sterker nog ik ergerde me vaak groen en geel. Was soms wanhopig en boos. Hoe kon het dat ik zo’n jochie van begin twintig zoveel macht gaf. Ik liet me uit mijn jarenlange ‘comfortzone’ losweken. Dat schijnt goed en verruimend te werken, maar ik vond het bijster lastig.
Op een dag echter bleek dat hij een vriendin aan de haak had geslagen. Een aardig meisje, dat hem regelmatig tot de orde riep. Letterlijk zelfs. Wat was ik blij met haar! De bezoekjes van het stelletje ongeregeld werden langzaamaan minder. En na nog een half jaar hielden ze zelfs helemaal op. Alles leek zich ten goede te keren. Er kwam rust.
Totdat er in februari van dit jaar, bij iedereen in dit kleine wijkje, een brief op de mat viel. Een straat verderop bleek een huis te zijn verzakt en dat was voor de woningbouwvereniging een mooie gelegenheid om over te gaan tot het aankondigen van de sloop van de twintig huizen die ze al twintig jaar grondig had verwaarloosd. De hele buurt was in rep en roer. In allerijl werd een bewonerscommissie opgericht. Er werd vergaderd. Politieke partijen bemoeiden zich ermee. Maar ja. Het leek niet anders te kunnen. Ook dat ene koophuis zou tot puin vervallen. (Ooit was de woningbouwvereniging van plan alle woningen te verkopen, maar de prijs lag zo hoog, dat niemand daar intrapte. Alleen het huis naast mij is, toen het een keer leeg kwam, verkocht.) Met ingang van april zou iedereen weg moeten uit het groenste wijkje van Zaandijk.
Uiteindelijk werd de soep toch niet zo heet gegeten. We wonen hier nog. De bewonerscommissie trekt alles uit de kast om tot een bevredigende oplossing te komen. Er wordt nu zelfs voorzichtig gedacht over renoveren. Na de vakantie zullen er weer bijeenkomsten worden belegd en dan weten we, hopelijk, waar we aan toe zijn.
Mijn buurman koos eieren voor zijn geld. Het lukte hem om zijn huis weer te verkopen aan de woningbouwvereniging. Hij wilde gaan samenwonen met zijn aardige vriendin. En deze week is hij verhuisd…
Terwijl de vrachtwagen werd volgeladen, zette ik een kopje thee voor bij het ontbijt. Op het labeltje stond een wel heel toepasselijke tekst.
En zo zie je maar: weet wat je wenst!
Spiegelingen 
Inderdaad komen wensen op dat punt vaak uit. Ik woon in een appartement. Een verdieping lager woonde een gepensioneerde man die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zware shag op zijn balkon zat te roken en met niemand rekening hield ondanks verzoek van alle buren. Ongevoelig tiepje. Zelfs bij mij binnen werd alles geel (want heb vaak de deur open staan). Dat heeft jaren geduurd en opeens… was hij vertrokken. Het universum was er toch mee aan de slag gegaan…
O, de lucht van die zware van Nelle! En dat dan ook nog de vergeling toeslaat. Vreselijk! Maar toch gerechtigheid. Dat is dan weer mooi.
En nu maar afwachten wie je nieuwe buren worden.
Je weet wel wat je had, maar niet wat je krijgt 😉
Het leven blijft spannend! 🙂
Goede buren is heel belangrijk. Ik heb sinds twee jaar ook een buurman die niets aan onderhoud doet aan zijn tuin zodat ook bij mij het onkruid aan alle kanten het hek onderdoor komt. En ik krijg nog steeds zoals we afgesproken hadden de helft van de schutting betaald van hem. Maar goed kan op mijn poot gaan spelen maar ik heb ook totaal geen overlast van hem. Hij woont er alleen met zijn zoontje die er zo nu en dan is. Daar is ie echt een geweldige vader voor. Dus denk ik ook wel voor hetzelfde geld heb je zo’n aso naast je wonen die herrie maakt zoals jij beschrijft en dat is met die 240 euro niet waard al blijf ik het vervelend vinden. Lijkt me zo vervelend die overlast. Maar ik was verwend met leuke buren en dan valt het wel tegen dan. Dus wat zou ik wensen eigenlijk haha…… je weet nooit wie er dan naast je komt wonen.
Toch vervelend dat je nog steeds op zo’n flink bedrag zit te wachten. Als ik jou was, zou ik het op een of andere manier aankaarten. Zo komt hij er wel heel gemakkelijk mee weg.
Hier blijft het spannend: wordt er gesloopt of gerenoveerd. In beide gevallen moeten we allemaal het huis uit. Er wonen hier nogal wat oude mensen. Voor hen is die onzekere situatie niet echt goed. We zullen zien en er het beste maar van hopen.
Ik woon ook in oudere huurhuizen die best veel ruimte hebben, zijn twee onder een kap. Ik ben ook altijd bang dat ze denken daar kunnen we mooi wat meer huizen kwijt op die ruimte. Ik hoop het niet, heb best veel aan mijn huis gedaan en een heerlijke tuin en ruimte. Ik hoop dat het voor jou ook goed uitpakt, het wordt toch nooit meer zo als het was met nieuwe huizen. Ik vind zo’n oud huisje zoals ik heb zoveel sfeer hebben. Maar voorlopig is er nog geen sprake van. Alleen merk ik nu wel dat ze de huizen toewijzen aan mensen die moeilijke plaatsbaar zijn omdat het relatief goedkope huizen zijn en dat maakt de straat er niet mooier op. Val niet over een stukje onkruid maar zo verloederen sommige huizen wel en dan is de stap voor een woningbouwvereniging denk ik kleiner. Succes er mee in ieder geval.
Dat blijft dus nog even onzeker of zijn vertrek een zegen is of niet. Ik hoop voor je dat uiteindelijk alles toch een verbetering wordt. Maar voorlopig dus nog een hoop onzekerheid lees ik.
Misschien moeten ze de P.L. Takkade wel tot hofjeswoning bestempelen. Maar ja dan is er altijd weer zo’n ethische commissie. Wel fijn voor je dat het uiteindelijk het universum er mee aan de slag is gegaan. Helaas zijn ze na Dolly gestopt met klonen, ik had graag een kloontje Corja mee naar Zweden genomen.
Een ethische commissie in Zaanstad….. Een contradictio in terminis. Maar goed, we zullen zien wat er voor ons wordt klaargestoomd. We zouden nu ook een kloontje van jullie in jullie oude huis kunnen zetten. Zou ik wel leuk vinden!
Ik woon hier nog niet zo lang, en hoopte dat het slaan met deuren bij de bovenbuurman zou stoppen. Heb een keer met hem gepraat en toen stopte het. Nu is hij vertrokken en wonen er zeer rustige mensen. Mijn wens is dus dubbel uitgekomen. Hoop dat het reageren nu wel lukt, vorige keer op je blog na drie pogingen opgegeven
Hoe bestaat het, EJW. In elk geval ook fijn dat je buurman voor rede vatbaar was. Maar, verhuizen is nog beter!
En ja, je bericht kwam luid en duidelijk door. Trouwens, gaat het weer goed met je?
Gaat wat beter, maar moet nog niet teveel hooi op mijn vork nemen
Ik heb heel veel buren. Ik heb altijd in een appartement gewoond en ben gewend aan buren. Hier hebben we gelukkig best wel aardigen. Soms een goede vriend net zo goed als een verre buur. Toch?
Prachtig en levensecht geschreven