Het kaartje is geschreven, de envelop ligt klaar. Maar, om nog steeds te adresseren aan Tante X, nee, ik vind dat het nu maar eens officieel moet. Als je tegen de negentig loopt, heb je daar recht op.
Ik kan gokken op de juiste initialen, maar dan is het nog maar half werk. Haar ‘meisjesnaam’ wil ik ook toevoegen. Het antieke rolluikkastje brengt uitkomst. Helemaal onderin bewaar ik een paar agenda’s van mijn vader en – en daar gaat het nu om – zijn ouwe blauwe telefoonregister.
Ruim tien jaar informatie komt voorbij in vaders mooie verzorgde handschrift. Toen mijn broer en ik de adressenlijst samenstelden, na zijn overlijden, hebben we dit boekje daarvoor gebruikt, maar toen was er uiteraard geen tijd en geen animo om het allemaal eens rustig door te nemen. Maar nu laat ik me helemaal gaan en de herinneringen gaan finaal met me op de loop. Ook staan er natuurlijk namen in die mij totaal niets zeggen. Sommige aanvullingen doen me glimlachen. Of verbazen me enorm.
Hier en daar werd flink geschrapt en aangevuld. Kleinkinderen verhuisden nogal eens of kregen een nieuw telefoonnummer. Het meest gestreept en vervangen is op de pagina’s met de familiegegevens. Niet zo vreemd natuurlijk. Daar vind ik dan uiteindelijk ook de initialen van de tante. En haar meisjesnaam. Nadat oom was overleden, en dus doorgestreept kon worden, met toevoeging van de overlijdensdatum, werd tantes volledige naam ingevuld. Ik kan de envelop adresseren, daar is het allemaal om begonnen tenslotte. Toch maak ik de trip down Memory Lane nog even af.
De pagina’s van de F, U, X en Y zijn leeg. De gegevens op de pagina onder de C zijn ongewijzigd gebleven. Deze vermeldt het Catharinaziekenhuis en twee Chinese restaurants. Belangrijke constanten in zijn leven en die zijn kennelijk nooit aan veranderingen onderhevig geweest.
Op de achterkant van het boekje zit zolang ik me kan heugen een sticker, waar ik nooit veel aandacht aan heb besteed. Nu is ineens alles belangrijk; alsof ik ergens nog een geheime boodschap verwacht. De sticker is vervaagd, de inkt is verkleurd, maar het is nog te lezen: in gebruik 1-7-1999. Pietje Precies.
Hij heeft er elf jaar gebruik van gemaakt. En eenentwintig jaar na dato heb ik er ook nog plezier van. In dubbele betekenis.
Spiegelingen 
Herkenbaar Corja, ik heb ook zo’n boekje bewaard. Daarnaast heb ik nog een verjaardagskalender, waarop achter sommige namen een keurig kruisje staat met de datum van overlijden.
Hé wat leuk om van je te horen. Ik vroeg me laatst al eens af, hoe het je nu vergaat.
Wat leuk dat je dit herkent. Het is goed om zulke dingen te bewaren, van die kleine waardevolle herinneringen. Ook in dit boekje staat hier en daar een keurig kruisje. Of er staat bij een naam: overleden. En soms is de naam gewoon doorgestreept…
Letterlijk een streep erdoor. Wat veelzeggend.
Het gaat goed met mij hoor, dank je. Vond het leuk om weer eens bij je te lezen.
Mooi stukje nostalgie, wat een prachtig handschrift had je vader. Helaas zullen dit soort lijstjes langzaam uitsterven, alles wordt immers op de telefoon bewaard tegenwoordig. Heel grappig dt ik door de foto wel ongeveer weet waar je vader woonde , mijn kleinzoon woonde 7 jaar tegenover het winkelcentrum Woensel en lag in het Catharina ziekenhuis met een darmafsluiting.
Ja, inderdaad, je kunt alles op je telefoon opslaan. Maar toch heb ik ook nog zo’n boekje met adressen en telefoonnummers. Altijd handig.
Grappig dat je het bewuste stukje Eindhoven kent! Mijn ouders woonden niet ver van het winkelcentrum. En ook mijn vader lag ooit in het Catharinaziekenhuis.
Ja hier ook nog een bakje met adreskaarten, oudere generaties hebben nog te weinig vertrouwen alle digitale “gemakken”. Je telefoon verliezen is al genoeg om geen telefoonnummer te kunnen vinden.
Ja leuk hé, gezellig winkelen in Eindhoven. Kleinzoon had destijds een flatje op 8 hoog in die flats die over het winkelcentrum uitkijken. Kon lopend naar het ziekenhuis;-)
Weer zo’n mooi verhaal over je Vader.
Zo ken ik hem ook.
Fijn voor je om daarover te schrijven en weer die gewoontes van je Vader te zien.
Ja, grappig dat jij het kent. En, inderdaad was ik weer even terug in zijn eigen ‘kantoortje’, waar hij al dit soort administratieve klusjes deed.
Woensel 3 en het Catharina Ziekenhuis brengen ook bij mij nostalgische herinneringen boven.
Al zegt Chinees restaurant mij weer niets.
Stille groet,
Een telefoonklapper met nummers.
Dat hadden wij thuis.
Schrijven ging toen in schoonschrift.
Nu is alles anders.
Groetjes
Mooi hoe het bewaren van oude familiestukken tot nieuwe bespiegelingen kan leiden.