
Zij aan zij, als vanouds
De blik op de smalle sloot
Waar de vis moet zitten
Geduld wordt beloond
Woordeloos genoegen
De rust van het groen
De geur van het water
De roep van de grutto
De zekerheid van vette wormen
In het oude blikje
De emmer die klaarstaat
Alles als vanouds
Terwijl de dobber
De volle aandacht vraagt
Kun je in veiligheid
Je gedachten laten vieren
Straks, tegen het middaguur
Bakken zij twee visjes
Precies zoals oma
Dat vorig jaar nog deed
Vooruit, haal op jongen
Je hebt beet!
Rustgevend, zitten aan de waterkant. Luisterend naar de stilte en enkele geluiden van de natuur.
Zeker rustgevend. Gelukkig zijn er nog genoeg stille plekjes, zoals op de foto. Langs de bomenrij liep ik terug naar huis. Daar is wel verkeer, maar die geluiden schakel ik op een of andere manier uit. 🙂
Ha, je bent uit je winterslaap. 😉 Het zou m’n kleinzoon met zijn neefje kunnen zijn, zp zaten ze zondag achter het huis van de kleinzoon.
Ja, Riet, ik wrijf mijn ogen uit, en daar ben ik weer. Ik hoop de rust en de tijd te vinden om regelmatiger een bericht te posten. Jij bent nog steeds superactief, zie ik.
Leuk, dat je zo’n zelfde beeld hebt van vissende mannen.
Zeker ben ik nog actief, het is mijn leeflijntje in tijden dat er niet zoveel kan.
Een mooie, gevoelige foto die je heel mooi in woorden hebt gevangen.
Dank je wel, Toos. Het heeft even geduurd, maar ik denk dat het writer’s block wel zo’n beetje gesmolten is. In elk geval kom ik weer bij jou lezen!
Mooi, ik zit er bijna naast
Heel gezellig.