Het moestuincomplex is een wereld op zichzelf. Mensen uit alle uithoeken van de wereld ploeteren en zwoegen daar op hun eigen stekje om een dagelijks maaltje aan de weerbarstige veengrond te ontworstelen.
De tuintjes liggen in keurige rijen naast elkaar. Naarmate het jaar vordert, worden zij steeds groener. Er zijn tweeënveertig deskundigen die er tweeënveertig beproefde methodes op nahouden.
De compostbelt wordt volgens een drie-jaren-systeem onderhouden. De bijen hebben zich geschikt in hun lot op een achteraf veldje aan het water. Het braakliggende stukje grond-waar-niets-mee-te-beginnen-viel is omgetoverd tot een gazon. Langs het pad naar de belt is een rijk bloeiende plukborder ontstaan van door tuinders afgedankte planten. De gemeenschappelijke kruiwagens staan kleurig in het gelid in hun eigen hok. De herstelwerkzaamheden aan de verzakte schoeiing vorderen stukje bij beetje. Op de gezamenlijke werkochtenden zet iedereen zijn beste beentje voor.
Idyllisch lijkt het. En dat is het ook. Meestal wel, tenminste. Net als in de echte wereld is er wel eens ‘iets’, maar door middel van een goed gesprek en wat humor is dat altijd op te lossen.
Maar. Net als in de echte wereld heeft ook de digitale wereld zijn plekje in deze kleine gemeenschap veroverd. Uitnodigingen voor vergaderingen en andere bijeenkomsten worden via e-mail gedeeld. En de uitslagen van de tuinkeuring. Dit is al zo gewoon, daar kijkt niemand meer van op.
Nu is er sinds kort ook een WhatsApp-groep, beheerd door een van de commissies. Zo kan er makkelijk en snel worden doorgegeven wanneer er een gezamenlijke werkochtend is, of dat er compost of houtsnippers worden geleverd. Iedereen kan reageren en daar zie je het dan soms misgaan. Een nieuwjaarswens wordt gewaardeerd. Een cartoon valt niet altijd bij iedereen in de smaak. Maar echte problemen waren er nog niet geweest. Tot er kortgeleden geheel per ongeluk een foto werd gedeeld met een tekst uit de koran. Eén tuinder reageerde boos; dit past niet in de Nederlandse samenleving. En op een tuincomplex al helemaal niet. Een ander reageerde met: het is vast een mooie tekst, die kunnen we juist goed gebruiken. “Dat doen ze thuis maar”, was het botte antwoord.
Het wás een mooie tekst. Vertaald door iemand die het Arabisch machtig is, bleek het te gaan over welzijn en rust, erkenning en tevredenheid. Nadat ik die tekst had gepost, was het voor mij tijd om de groep te verlaten.
Binnenkort zullen we maar eens een goed gesprek aangaan, al heb ik niet het gevoel dat dat vruchten af zal werpen.
Die moeten we dan maar gewoon uit de moestuin halen. En hopen dat de druiven niet zuur zijn.
Spiegelingen 