dat had ik niet gedacht
er staat een stille liefde op uitbreken
het diepe groen van het graan
– zover het oog reikt –
tegen de grauwgrijze lucht,
als een stalen koepel
boven dit land dat ik niet ken
beide doen grondige pogingen
dit stadse hart te voeden
door het geruisloos te openen
voor een groots gevoel van eeuwigheid
dat met droge ogen
niet te bevatten is
o, heimwee nu al voelbaar
nu ik nog hier, nog niet weg ben
wind slaat de halmen
tot een groengrijze zee
dagelijks brood in wording
Spiegelingen 
liefde op het eerste gezicht, hoe mooi!
Onder goede begeleiding heb ik zoveel gezien waar je anders aan voorbij gaat. Prachtig landschap. Maar heel veel aardbevingsschade. En daar hoeft niemand je op te wijzen…
Zo zie je maar weer, ‘Er gaat niets boven Groningen’.
Klopt helemaal! 🙂
Mooi gedicht. Met rustige maar vaste stem voorlezen. En dan zachtjes, heel zachtjes, de sonore stem van Ede Staal op de achtergrond… dat is mien laand, mien hoge laand.
Dank, Plato. Ik dacht aan Arnold Veeman op de achtergrond… https://youtu.be/zxb3xCgRCOc
Mooi, mooi