Net toen ze de kwast in de verf doopte, ging de bel. Dat kwam slecht uit. Maar de nieuwsgierigheid won het van de opkomende irritatie, dus ze roffelde de trap af en opende de voordeur. Het felle wit, dat ze door het raampje had zien schemeren, bleek een smetteloos overhemd te zijn, waarboven een vrolijk, bruingebrand gezicht haar toelachte. Daar stond ze dan, in haar verfkloffie. In een flits bekeek ze zichzelf door zijn ogen. Oude spijkerbroek, aftands shirtje. Onder de verfspatten. Hij groette beleefd en liet een pasje zien. Stelde zich voor als François en wapperde met een kaartje. O, nee, dacht ze. Ik koop niks, ik neem geen abonnement, ik vul geen enquête in, ik wil geen kunst. “Ik kom voor gas en licht.” Ach, ja, dat kon ook nog. Ze wees op de meterkast, direct achter de deur. “Nee, ik kom niet opnemen, maar het bedrijf waarvoor ik werk, wil u graag weer terug als klant. Twee jaar geleden bent u overgestapt, maar wij hebben een leuk aanbod voor u…..” Zijn donkere ogen keken haar indringend, maar vriendelijk aan. Ze voelde haar weerstand wegebben. Ze opende de deur nog wat verder en hoorde het als in trance aan. “…als u weer bij ons terugkomt. Hoe hoog is uw verbruik?” “Dat zou ik even moeten opzoeken.” “O, maar ik heb de tijd, ik wacht wel even.”
De zon brandde. Hartje zomer en we gaan het hebben over de verwarming, dacht ze. Ze kon hem toch niet laten staan in die hitte? Voor ze het wist nodigde ze hem binnen. Terwijl de computer opstartte, zette ze koffie. Alleen suiker. Het technische praatje dat hij hield naar aanleiding van de gegevens die ze had uitgeprint ging goeddeels langs haar heen. Wel hing ze aan zijn lippen, maar dat was meer om goed in zich op te nemen hoe ze bewogen. Zijn tanden glansden spierwit wanneer hij zijn glimlach tevoorschijn haalde. Hij tikte wat in op zijn tablet. Met hoeveel personen woont u hier? Ze slikte. “Alleen, ik woon hier alleen”, antwoordde ze hees.
“Dus we zijn het eens?” Ze knikte. Alle gegevens waren genoteerd. Hij dronk zijn kopje leeg en pakte zijn telefoon. Ik ga nu het bedrijf bellen om deze afspraak door te geven. Daarna wil degene die ik bel u ook aan de lijn om u wat vragen te stellen.” “Eh, dit is toch wel zuivere koffie hè? Ik bedoel, hoeveel mensen laten een vreemde zomaar binnen?” “Dat zijn er inderdaad niet veel”, zei hij, met een veelbetekenende grijns, “de meeste mensen regelen dit soort zaken per internet.” Zie je wel. Stom was ze. Waar zou ze nu met open ogen intuinen? “Als u hier even tekent…” Ze haalde de tablet naar zich toe. Waarom deed ze dit? Met haar wijsvinger zette ze haar handtekening in een vakje. In het vakje daaronder zette hij een krabbel.
Hij had zijn zaken afgehandeld en gaf haar de telefoon. Hun vingers raakten elkaar even. Een schelle vrouwenstem schetterde in haar oor: “Dit is een formaliteit. We willen vooral weten of u kredietwaardig bent, voordat we overgaan tot deze verbintenis. Hebt u geld genoeg?” “Eh, ja…” “Heeft u alle voorwaarden doorgenomen?”, klonk de stem. “Ik denk het wel.” “Bent u bekend met de tarieven?” “Ja, maar…” “Dan weet u ook wat u boven het hoofd hangt als u zich terugtrekt?” “Nee, niet precies.” “Goed, dan stel ik u nu de hoofdvraag: ‘Neemt u F.de H. tot uw wettige echtgenoot?’ Wat is hierop uw antwoord?” Ze wist het! Ze had het al die tijd geweten! Ze had haar kop erbij moeten houden. “Nee!”, wilde ze schreeuwen. Ze kreeg geen geluid uit haar keel. Zweet parelde op haar voorhoofd.
Ze voelde een hand op haar arm. “Rustig maar, mevrouw, u zag er zo verwilderd uit, ineens. Er is niets aan de hand. Het contract wordt u gemaild. Het is in orde. Omdat u ooit al klant bij ons was, is de overstap een fluitje van een cent. U had even een black out. Geen wonder met die verflucht in deze hitte. Bedankt voor de koffie. Goedemiddag, ik kom er zelf wel uit.”
Spiegelingen 