Al maanden ligt de zwarte bonkige aarde
In dikke kluiten nat en kaal te wachten
Op de gedreven tuinder
Die met veel aandacht, werklust
En liefde, vooral dat laatste
De diep verborgen geheimen
Aan de grond zal weten te ontlokken
De groeikracht hangt als een onzichtbaar waas
Boven de kluiten
Die na een nachtje vorst
Bij de minste aanraking uiteen vallen
Ontvankelijke
Van beloften zwangere grond
Wie komt er met zoete of wellicht barse stem
De zaden toespreken
Zodat de harde bastjes
In het donker opensplijten
Om dan in door lentegroen gefilterd zonlicht
De kiemblaadjes te tonen
Voor het echte groeien aanvangt
Wie ontfermt zich met hart en hand
Over deze zo lang verguisde tuin?
Wie tovert een glimlach
Op het aangezicht der aarde?
Spiegelingen 