Een Rondje Graanrepubliek

Het boek gelezen
de tip gevolgd
de weg is lang
het welkom warm

Het oude huis
opnieuw gebouwd
kapot gebeefd
nu weer vertrouwd

Hoofd in de zon
de thee is klaar
een werkend leven
van jaar tot jaar

Geen zee te hoog
en moed voor tien
geen brug te ver
vooruitgang zien

Een mooi verhaal
een goed begin
in ’t leven start
niets middenin

Gebed gezegd
de maaltijd smaakt
gesprek graaft diep
familie raakt

De nacht is om
het brood is op
de koffie geurt
de auto snort

Hier golft het graan
de aarde broeit
de merel zingt
de meidoorn bloeit

Het standbeeld schoon
de boom gepoot
de oorlog klaar
de graaf gedood

De wind steekt op
de haven vol
het water ruig
de verte lonkt

De stenen trap
een lieve blik
een kus, zo blij
met deze klik

Familie groeit
tot vriendschapsband
in ‘t wonderschone
Gronings’ land

Mijn hart stroomt vol
dit groots gebaar
een mooi geschenk
in dank aanvaard

Een stadse meid in het Groningse land

dat had ik niet gedacht
er staat een stille liefde op uitbreken

het diepe groen van het graan
– zover het oog reikt –
tegen de grauwgrijze lucht,
als een stalen koepel
boven dit land dat ik niet ken

beide doen grondige pogingen
dit stadse hart te voeden
door het geruisloos te openen
voor een groots gevoel van eeuwigheid
dat met droge ogen
niet te bevatten is

o, heimwee nu al voelbaar
nu ik nog hier, nog niet weg ben
wind slaat de halmen
tot een groengrijze zee

dagelijks brood in wording

Oer(d)gevoel

Het zand in mijn schoenen
De schelpen in de vensterbank
De eikels in de schaal
De koffer in de gang
De kilometers in mijn benen
Het gloeien van mijn gezicht
De kleuren op mijn netvlies
De geluiden in mijn hoofd
De warmte van vriendschap
In mijn hart
En de herinneringen in de maak

Een goed verstaander weet
Dat een paar dagen Ameland
Voldoende zijn
Voor dit geluksgevoel

Een portje met Ina

Lieve Ina,

Wat is het lang geleden, Ien, dat we elkaar spraken. Je bent al zo lang uit ons blikveld verdwenen. Maar toch, elke keer dat wij, van het oude, ter ziele gegane droomgroepje, elkaar zien, valt jouw naam op een goed moment. Er is altijd wel een aanleiding voor: iets wat zich ter plekke voordoet, iets wat we hebben gelezen of gezien, situaties waarin we soms verzeild raken, moeizame vriendschappen, verborgen liefdes. “Ina zou zeggen…….”, roepen we dan. Een gevleugelde uitdrukking inmiddels. Je hebt ons wat dat betreft veel nagelaten. Hoewel we je missen, worden we altijd vrolijk van de herinneringen die we ophalen.

We hebben heel wat met elkaar meegemaakt. Jouw verjaardagen, bijvoorbeeld, met heel veel vrienden op het balkon van je piepkleine flat. De cake die je sneed met het mes waarmee je net de knoflook had gesnipperd voor de hartige taart. Diezelfde taart waaruit we na het bakken nog een stukje folie van het bladerdeeg visten. De zachte kaas die je te vroeg uit de koelkast had gehaald. Het zal wel de stress van de verjaardag zijn geweest, hoewel jij je nooit echt gek liet maken. Maar je had wel een gloeiende hekel aan huishoudelijke klussen. Altijd was er een goede fles wijn, werd er geproost op Het Leven, werd er gelachen, vierde de gezelligheid hoogtij. Toch werd ook dan een serieus gesprek niet uit de weg gegaan. Je genoot intens van zulke momenten. En wij ook. En nooit hebben we gemerkt dat je zoveel ouder was dan wij.

Je zou nu – over een weekje – vijfentachtig zijn geworden. Maar zeven jaar geleden hield jij het hier voor gezien.

Soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest, als je nog had geleefd. Over welke boeken we het zouden hebben, welke films, welke filosofieën. Hoe we elkaar over en weer hadden kunnen inspireren. Maar ik blijf er niet te lang bij stil staan, hoor Ien. “Dat laten we maar open”, was een van je geliefde uitdrukkingen. En daar houd ik me aan.

Door die relativerende opstelling kon je een moeilijk leven aan. Want dat wisten we natuurlijk allemaal, dat je niet de makkelijkste weg had gekozen. Maar je las een mooie, toepasselijke tekst, mediteerde daarover, deed een dansje en dan was je in staat om te accepteren wat er op je pad kwam. Dan ging het weer. En de warmte van jouw eigen omgeving deed de rest; je omringde jezelf met boeken, bloemen, kaarsen, persoonlijke details. Jouw gave om binnen no time een gezellig en warm thuis te creëren, was benijdenswaardig.

Jouw thuis is nu ergens anders. Jij alleen weet waar. En wij weten haast wel zeker dat je “daar” je eigen sfeer creëert. Jouw kennende had je je er terdege op voorbereid.
Wij hebben je los moeten laten. Dat heb je ons altijd voorgehouden en je kunt wat dat betreft trots op ons zijn.

Alleen, Ina, wat zou ik graag nog een keer een glaasje port met je willen drinken bij De Karpershoek……..

——————————————————————————————————————-

Ook over Ina: https://ajroc.wordpress.com/2014/04/09/luchtpost/

Toch nog onverwacht…

Zijn donkere ogen zijn nog vochtig
Als hij met een zucht en een naschokkend lijfje
Aan tafel gaat zitten en
De stiften uitzoekt die hij gebruiken wil
Om het doosje te versieren

Op het aanrecht ligt op een wit schaaltje
De liefste vis die hij ooit had
Het staartje dat haar zoveel jaren
Als een sluier volgde
Niet meer dan een streepje in een restje vocht
Het lamplicht slaat vonken uit de oranje schubben
Wat weet zij van het groot verdriet
Van de leegte die zij achterlaat

Zonnebloem ik hou van jou
En in hoge blauwe golven zwemt zij
Om de dood te bezweren

Zijn vader haalt de schep
Uit de schuur
Onder de sering is een mooi plekje
Voor een klein vissengraf

En volgende week of overmorgen al
Zal hij vriendschap sluiten
Met een nieuwe vis

Proosten met de weduwe

Vriendin H en ik hadden hier reikhalzend naar uitgekeken: gewoon met zijn drieën koffie drinken op een doodgewone dag. Als vanouds. En eindelijk was het dan zover. Vriendin M, die ruim drie jaar in Ethiopië goed werk heeft verricht, samen met echtgenoot, is weer terug in de Zaanstreek. Beetje onwennig nog, want wat is het hier koud! En hun nieuwe huis is nog niet klaar, dus bivakkeert ze zolang bij kinderen en kennissen. Maar we kunnen elkaar weer gewoon spreken. We zijn niet meer afhankelijk van een krakkemikkige internetverbinding. We hoeven niet meer genoegen te nemen met bliksembezoekjes, waarin zij zoveel mogelijk mensen even wilde zien.

Er valt vandaag genoeg uit te wisselen. Over haar vrolijke kleinkind in eerste instantie; wat heeft ze hem lang niet gezien. Hier zitten drie trotse oma’s bij elkaar; de een nog verser dan de andere. En we constateren dat onze wereld zes mooie, lieve, speciale, unieke wezentjes rijker is geworden.

Maar er is zoveel meer dat uitwisseling behoeft. De plannen die we hebben voor de toekomst, bijvoorbeeld. Want toekomst hebben we! Er valt nog veel te zien, te lezen, te reizen. Maar ook vooral veel te kletsen, te delen, te lachen.

Voor ons begint het nieuwe jaar twee dagen eerder en midden op de dag. Ik heb een mooie fles koud gezet. We laten de champagne bescheiden ploppen. En ook al drinken we dit sprankelende vocht uit wijnglazen, de vreugde is er niet minder om. Plechtig proosten wij. Op het leven, op het nieuwe jaar en op onze jarenlange ijzersterke vriendschap.
Als de fles leeg is, nemen we wat giechelig afscheid. Gelukkig nu niet meer voor lang. Deze drie oma’s gaan een mooie tijd tegemoet!

En dat wens ik ook ieder die dit leest: Een heel goed, verrassend en mooi 2015!

Goede voornemens? Ik wel: champagneglazen kopen!

Over vriendschap en wijsheid

Het is misschien wel twintig jaar geleden dat ik van goede vriendin L (E voor ingewijden) voor mijn verjaardag een klein Chinees opschrijfboekje kreeg. Zij schreef daarin negentien spreuken. Wijsheden van bekende personen. In de loop der jaren heb ik wat aanvullingen gedaan. Het is een waardevol boekje geworden, wat ik nog regelmatig raadpleeg.

Elk voorjaar, wanneer ‘de aarde lacht in bloemen’ (Emerson) ervaar ik weer hoe waar het is wat Tagore zei: ‘De begeerte naar de vrucht mist de bloem’. Mijn appelboom staat er schaterlachend bij! Maar op de vruchten kan ik wachten; de bloesem is zo wonderschoon! En dit jaar is de boom wel heel feestelijk uitgedost.

De enige boom, waar ik een ambivalent gevoel bij heb, is de vlier. Als ik op de vrucht wacht, mis ik de bloem. Van deze bloemschermen kun je heerlijke vlierbloesemlimonade maken. En in een beslagje gedoopt, gebakken in een klein laagje olie en daarna bestrooid met poedersuiker zijn ze een heerlijke traktatie. De twijfel slaat toe; wat zal ik doen? Wanneer ik te veel bloesem pluk, mis ik de vrucht, waarvan je zulke heerlijke jam kunt maken.

Volgens Descartes, die in het boekje zegt: ‘Twijfel is het begin van de wijsheid’, zal dit probleem mij geen windeieren leggen. Gelukkig kan ik de keuze nog even uitstellen; de vlier staat nog in knop.

Ik blader door het boekje. Ik lees: een vriend is iemand tegenover wie men zichzelf durft te zijn (Frank Cane). Ik vertaal het met: vriendin. Vriendin L en ik kennen elkaar al meer dan dertig jaar. Een kostbare vriendschap. Wij durven tegenover elkaar onszelf te zijn. En dat niet alleen: we zijn het aan elkaar en onze vriendschap zelfs verplicht.