Zoals elke ochtend schuifelde hij na het ontbijt naar zijn stoel bij het raam. Zo kon hij een flink stuk van de Kleiweg overzien. Al die winkelende mensen boezemden hem afkeer in. Van mensen hield hij niet. Zijn hond was hem het liefst. De Spaniel sprong bij hem op schoot, zodra hij zijn plaats had ingenomen.
Hij stak zijn eerste sigaret op. Hij hield niet van roken. Maar wat moest hij? Een van de beste knechten die hij ooit op de kwekerij had aangenomen, rookte. Hij kon het verbieden of mee gaan roken. Zijn logica. Hij koos voor het laatste. Hij had het al vijftig jaar volgehouden.
Hij had de bloemisterij tot grote bloei gebracht. Bijzondere planten gekweekt. Vazen en bloempotten ontworpen. Maar er waren altijd onderkruipers die de rekeningen niet betaalden. Die het patent opeisten van zijn uitvindingen. Die hem een poot probeerden uit te draaien.
Vandaag zou hij zijn vrouw er maar weer eens op uitsturen. “Ja Baas”, was haar antwoord toen hij haar riep. Dat was ze gewend, hij wilde het niet anders. Hij wás de baas.
Snel liep ze door de bloemisterij naar buiten. Hun hele leven hadden ze boven de winkel gewoond. Ze haatte het. Had het altijd gehaat. Zou ze het wagen? Naar de markt gaan, die advocaat laten zitten, een smoes verzinnen? Wat zou ze graag die stomme bloempotjes op de vloer kapot smijten. Die piepklein gekweekte hortensia’s vertrappen…..
Met lood in de schoenen stapte ze over de drempel van het advocatenkantoor. De schuldeisers stonden in hun recht. Maar er moest en zou geprocedeerd worden. Ze zouden het proces weer verliezen. Hun kapitaal was al flink geslonken; dit zou niet lang meer zo door kunnen gaan.
Toch zou ze de Baas straks weer tevreden stellen. Dat waren ze gewend en ze wilden het niet anders.
——————————————————————————————————————–
Dit is een verhaal in de serie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato (Hier kun je meer leuke, spannende, bijzondere WE-verhalen vinden). Het werkt als volgt: schrijf een tekst van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag voorkomen. In dit geval was het verboden woord: manipuleren.
Het plaatje komt van het internet
Spiegelingen 
Pingback: De WE-300 van maart en… een vreemde conversatie | Platoonline
Hoe kunnen mensen zichzelf toch in een onmogelijke positie manoeuvreren! Je zou ze willen toeschreeuwen: verkopen nu het nog kan en genieten van je geld. Weg met al die zorgen. Maar ja, dat zijn ze zo niet gewend en dus blijft het leven een monotone ellende.
Joh, ik zit er helemaal in :-). Vanmorgen hoorde ik een tenhemelschreiend verhaal van een kennis en nu ik dit erbij lees denk ik: het gebeurt. Mensen blijven hangen in ellende. Soms lijkt het wel of ze er voor kiezen omdat ze geluk niet kunnen hanteren.
Prachtig beschreven Corline!!!
Uiteindelijk is het hele kapitaal erdoorheen gejaagd. Er was nog maar nauwelijks geld voor hun begrafenis. Genieten kwam in hun vocabulaire niet voor, helaas. Gezellige ochtend voor je, Plato 😉
Bij zo’n verhaal denk je: “Alleen is zo gek nog niet”! 🙂
Inderdaad. Echt gezellig was het er nooit.
Jij kent de mensen, hun chagrijn…
Ik kende ze echt….
Had ze het maar gedaan, was ze maar voor zichzelf gegaan en liet de baas …ach mensen met “haat” en “onvrede” …Voor ons normaal denkend mens onmogelijk om er achter te komen waardoor…waar om.
Tragische maar sterke WE !
Haat is het ergste, Laura. En inderdaad, hoe komt een mens zo ver…
Ik denk dat degene Emotioneel arm zijn en heel , heel Eenzaam…al beweren ze het tegendeel …
Benauwend, zo’n situatie. Dan kan je inderdaad beter maar alleen zijn.
Lijkt mij ook, EJW. Deze mensen zijn zo eenzaam geweest, samen in dat grote huis…
Uit het leven gegrepen… ik kende ook zo’n stel, ze gingen samen onder.
Mooi geschreven!
Dat dan nog wel samen….
Ten koste van alles blijven doorgaan… niet wijs maar ja… Mooie we-300
Ja Anna, wat drijft een mens?
Had ze het maar een keer gedaan, er tegenin gaan. Een indrukwekkende blog.
Anneke, dit speelt in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Vrouwen van haar leeftijd hadden niet geleerd tegen de wensen en bevelen van hun man in te gaan. Maar ze had het sowieso niet gedurfd. Hij was een autoritair persoon…..
En zo hielden ze elkaar gegijzeld… Wat een leven. Sommige mensen WILLEN ook tegen windmolens vechten denk je wel eens hè? Je zou ze willen toeschreeuwen: ‘gooi het roer om en sla een ander pad in’ maar je weet dat, zelfs al zou je dat doen, ze toch niet luisteren. Ze hebben een blinde vlek op de een of andere manier. Weer een mooie WE Corline!
Blinde vlek en angst. Diep tragisch. Dat kan toch niet de bedoeling van het leven zijn.
Ach wat een verdrietige WE. Als je zo je leven toch moet leven. Geen van beiden in staat uit het patroon te stappen …
Zo zie je maar….de angst regeert. Beter het bekende laten zoals het is ipv het onbekende met frisse moed te benaderen.
Ik woonde, pas gescheiden, op de 2e verdieping. Op de begane grond woonde een stel met voortdurend geschreeuw. Zij stierf plotseling, hij had de ene vriendin na de andere, maar die lieten niet tegen zich schreeuwen en verdwenen. Zijn leven was volledig overhoop…
Soms lukt het niet dingen op te lossen en als je je leven lief hebt ga je verder en laat de ellende achter je. Maar niet iedereen kan dat of zo als zij, wil dat! Knap geschreven WE.