Zo mooi, zo dood
Zo klein en zacht
Zwart en fluwelig
De sterke poten
Doelloos uitgespreid
Als een verloren knuffeltje
In de bocht van het fietspad
Maar wie zal hem missen
Die kleine mol
Ja, boeren en gazonbezitters,
Als kiespijn
Zo verstild en vol overgave
Dode dieren ontroeren
Het leven opgegeven
Zonder wrok of spijt
Zonder meer
Het grafje is zo gedolven
En makkelijker is het
Dit diertje aan
De aarde terug te geven
Dan een vogel
Wiens element het luchtruim is
Daar ga je
Kleine mol
Naar de eeuwige jachtvelden
En ik werp
-Omdat jij het niet meer kunt-
Als een passend monument
Een hoopje aarde op
Spiegelingen 
Ashes to ashes and dust to dust… zo werd de kleine mol teruggegeven aan de aarde… mooi verwoord. Minder leuk is dat ie dood is natuurlijk.
Waar hij ook hoorde. Als het niet zo vreemd klonk, zou je zeggen: in zijn element.
Mooi. En dankbaar.
Dank je, Timmerark. Eerlijk gezegd voelde ik me wel dankbaar dat ik hem kon begraven, zodat hij niet ten prooi zou vallen aan honden of brommers, of zo.
Een zachte dood, wat dat ook mag zijn…
Ja, dat was het zeker. Denk ik.
Dat heb je prachtig gedaan!
Dank je Blew.
Zacht met erbarmen en oog voor schoonheid!
Zo’n bijzonder beestje! Ik houd van mollen.
Mooie troostende woorden voor een verwoede strijder
Die ooit de wormen in panische angst de grond uitdreef
Welkom op mijn blog, Arjan. Nu zijn de rollen omgekeerd; de eter gegeten….
Had je hem eerst doodgeslagen?
Ach wat een lief gedicht zeg…… Ja ze zijn inderdaad fluweelzacht die mollen.
Dank je Anneke. Dat zachte komt omdat ze geen “vleug” kennen. Ze moeten immers soms ook achteruit kunnen kruipen, in die smalle gangen. Bijzonder hè?
O dat wist ik niet, ja weet wel dat er vroeger speciale mollenvangers waren voor de weilanden en dat de vachtjes verkocht werden. Maar had dat nog nooit gehoord, Leuk om te weten.
als ik ooit ergens dood neerval hoop ik dat je ook zo’n gedaicht over mijn lijk maakt 😉 Zonder gekheid: heel mooi gedicht. Een dode poes langs de kant van de weg maakte ook eens de dichter in me los: http://verwoedenoten.wordpress.com/2012/08/24/argeloos-geschept/
Als ik je ergens voor het voorwiel van mijn fiets zie liggen, uiteraard…;-)
Dat prachtige gedicht van jou had ik al eens gevonden en er zelfs op gereageerd. Katten doen alles gracieus, zelfs sterven.
En op dat hoopje aarde zullen bloemen bloeien…
Ja, Letterzetter, blauwe druifjes (waarvan de sprieten al boven de grond komen!) en speenkruid. En nu ga ik de muziek beluisteren. Dank je!
Wat een schitterende uitvoering!
Mooi 🙂
Geen hoop meer voor dit molletje
Heel mooi !
Ach…
Mooi gedichtje. Maar wat een hoop eer voor zo’n gazonvernietiger. 😉
Ach gut…Wat mooi. Arm klein molletje. Hoe hij het doet weet ik niet, maar onze kat grijpt ook wel eens een mol. En ik verbaas me dan, telkens weer, over die prachtige handjes die zo’n beestje heeft. Zo perfect. Het zijn net mensenhandjes. Zelfs die nageltjes erop zijn mooi.
Ach wat een prachtig klein monument heb je hier neergezet. Vooral
dat hoopje aarde op het einde was een echte vondst.
Echt mooi.