Als ik na een middag ploeteren in mijn tuin het pad naar de poort oprijd, zie ik hem ineens weer. Hij staat voorovergebogen in zijn moestuin. Met zijn gelaarsde voet drijft hij de spa diep de grond in. De glanzende wit-geel gestreepte djellaba steekt prachtig af tegen de zwarte aarde. De spijkerbroek piept eronderuit.
Ik groet hem. Op mijn: “Lang niet gezien, was je ziek?” volgt een heel verhaal, in zijn welbekende afgemeten, maar uiterst vriendelijke stijl.
Door Corona kon hij een tijd lang niet uit Marokko vertrekken na zijn vakantie, maar gelukkig was het winter en hij en zijn tuin konden het hebben, die gedwongen rust. Geen onvertogen woord, hij neemt de dingen zoals ze zijn.
Nu is hij weer dagelijks aan het eind van de middag op zijn tuin te vinden en doet hij alles om de vier verloren maanden in te halen. Hij werkt gestaag aan de klussen die zijn blijven liggen. En dan komt het goed. Liefde, aandacht, geduld en vertrouwen; de noodzakelijke ingrediënten voor een rijke tuin.
Hier bloeien de aardbeien het eerst; een bijzonder soort, met prachtige roze bloemen. Zijn bonen klimmen binnen de kortste keren altijd hoger in de stokken dan op andere tuinen. De spinazie komt het eerst op en de andijvie maakt enorme kroppen. De aubergines glanzen je tegemoet. Dikke preien, stevige courgettes, geurende peterselie. Zijn tuin is een feest van alle kleuren en geuren die de natuur te bieden heeft!
Met zijn ietwat hoge stem heeft hij voor iedereen een vriendelijk woord met een bijbehorende glimlach. Het lijkt of niets hem uit zijn evenwicht kan brengen. Zon, wind, regen, droogte, hij neemt het voor lief. Wat is zijn geheim?
Het geloof is zijn basis. Hij zegt het niet, hij straalt het uit. Aan zijn witte kufi kun je zien dat hij naar Mekka is geweest – daar weidt hij niet over uit, het is iets dat je moet doen, als het kan. Ga niet in tegen het lot, wind je niet op over dingen waar je zelf niets aan kunt doen.
“Zijn er geen mindere dagen?”
“De dag is de dag.”, zegt hij. “Morgen is er weer een nieuwe, dan kan alles weer anders zijn; het komt zoals het komt.”
Je zult dan ook maar gezegend zijn met de naam Mubarak, de Gezegende.
Spiegelingen 
Leuk om weer iets van je te lezen.
Dank je, Toos. Vind het nog steeds leuk om te schrijven, maar het komt er vaak niet van…
Ha daar ben je weer eens. Hoewel ik een ongelovige ziel ben breng ik ongeveer dezelfde manier van leven in praktijk. Dingen die ik niet kan veranderen zet ik van me af en bekijk problemen per dag. Dat heeft me ook er geholpen de laatste paar jaar. En vooral niet het onmogelijke verwachten.
Ja, Riet, dat is de beste manier om in het leven te staan. Zeker in de situatie waarin jij verkeert, maar sowieso. Nooit energie verspillen aan wat niet te veranderen is, waar je geen invloed op hebt. En toch vind ik het knap dat je het zo goed doet.
Ik lees zo hier en daar nog wel wat, maar ik kom nauwelijks aan schrijven toe. Helaas. ga mijn best weer doen.
ige manier om niet gek of opstandig te worden want er is zovéél dat we, als eenling, niet kunnen veranderen.
Ik kom zelf eigenlijk niet verder dan : er het beste van maken”en dát lukt wel. M’n verstand heeft alle prima op een rijtje.
Maar het gevoel blijft worstelen met het gemis en weet dat het nooit meer echt leuk zal worden. Gelukkig weet het verstand dan weer dat ik al zoveel meer kreeg dan menig ander.