Terwijl hij doelgericht naar de biertjes loopt in de supermarkt, roept hij mijn naam: “Dag juf!” Ik herken hem niet direct, maar als ik wat beter kijk, weet ik het: P. “Ik was die lastige leerling”, zegt hij, zonder op antwoord te wachten. Ik kijk naar hem op en zeg: “Nee, je was niet lastig, ik vond je niet lastig.” Moet ik het hem zeggen: “Ik had met je te doen?” Beter van niet. Hoewel het de waarheid is. Hij luistert nauwelijks. Dat herken ik van hem. Maar ook het zachte gezicht. De blauwe ogen, die nog steeds een beetje verwilderd kijken. Het blonde haar. Hij is stevig geworden, gespierd, dat iele jongetje van toen. “Ik werk in de haven”, antwoordt hij, op mijn vraag wat hij is gaan doen. “Leren was niks voor mij. Werken wel. Hard werken. Buffelen.” “Wat goed van je”, is mijn simpele antwoord. Ik voel me klein.
Hij moest eens weten wat er in mijn hoofd omgaat. Ik herinner me de keren dat we met zijn moeder spraken; ook zij had het moeilijk. Die keer dat hij een stoel door de klas smeet. Hij weet het vast nog, maar ik durf het niet te noemen. Niet nu. Niet vanavond. Hij staat voor mij met een tray biertjes in zijn hand. Het is de avond voor Koningsdag. Hij zegt het: “De koning is jarig. Dat gaan we vieren.”
We staan tegenover elkaar. Zijn vrienden zijn in de buurt, maar hij neemt de tijd. Het lijkt wel alsof hij zich wil excuseren voor zijn gedrag van twintig jaar geleden. Maar er is geen excuus nodig: ik begreep hem, ik begreep wat hem bezielde. Met zo’n achtergrond kon je niet veel anders verwachten. Hij neemt de draad weer op. Nog steeds communiceert hij een beetje onhandig, net als toen. Indringend kijkt hij me aan: “Nog steeds niet compleet grijs!”, is zijn constatering. Hij herhaalt het een aantal keren, alsof hij zich erover verbaast. Met hem als leerling had het wel zo moeten zijn, misschien? Hij buigt zijn hoofd en wrijft over zijn stekeltjes: “Ik word al kaal!” Hij lacht.
“Maar nu gaan we feesten! De koning is jarig.” Met zijn vrienden en zijn biertjes loopt hij naar de kassa, mij enigszins vertwijfeld achterlatend. Ook net als toen.
Ik had hem veel meer willen zeggen: dat ik begreep, waarom hij het zo moeilijk had. Dat ik wist dat leren niet zijn grootste hobby was. Dat ik het fantastisch vind hem in zo goede doen te ontmoeten; groot en sterk en evenwichtig. Zelfverzekerd ook. Dat ik het enorm waardeer dat hij zo hard werkt. Dat ik eigenlijk niet anders had verwacht. Dat het niet voor iedereen is weggelegd om uit boeken te leren. Dat hij van het leven zelf heeft geleerd. En hoe bijzonder ik dat vind.
Ook had ik hem willen vragen hoe het met zijn moeder gaat.
Hij heeft geen tijd meer. Hij geeft me een hand, kijkt me aan. Een officieel afscheid.
De monarchie gaat voor.
——————————————————————————————————————-
De foto komt van het internet.
Lees ook: “Hé juf!”: http://wp.me/p36K0e-lP
Spiegelingen 
En zo heeft ieder mens zijn of haar eigen verhaal. Hoe we geworden zijn tot het nu. Gevormd door littekens, door een achtergrond. Die maken een mens sterk em zelfbewust.
One, zo is het. Soms is het beter dat je hebt moeten knokken. Daarvan leer je vaak meer dan van het spreekwoordelijke gespreide bedje.
Mooi blog. Dit soort ontmoetingen zijn herkenbaar. Je weet vaak zo veel meer van hen, dan ze beseffen. En ze gaan gelukkig allemaal hun eigen weg. Daarvan was jij een heel klein deel.
Dank je, Burro. Jij herkent het.
Hé, mooi! Goed gedaan, hij en jij. De ogen van voormalige docenten rusten op ons allen.
Dank, Blew. Sommige leerlingen vergeet je nooit…
Wat fijn als je naderhand leerlingen van toen terug ziet en kan/mag vaststellen dat ze, ondanks alles, hun weg in het leven wisten te vinden… en te weten dat je daar een deeltje van hebt uitgemaakt 🙂 Ontroerend schrijven.
Dank je, Anna. Een klein deeltje; sommige mensen zijn zo sterk, die redden het in het leven, ondanks alles. Goed om te zien.
Hij weet het vast allemaal wel wat jij wilde zeggen. Dat weet hij van lang geleden. Een kind voelt feilloos aan welke volwassene hem wel of niet begrijpt. Daar zijn, ook later, geen woorden voor nodig. 😉
MM, dat denk ik ook. Het was goed zo.
Wat een geweldige ontmoeting…
Dag juf!
Ja, het was een verrassende ontmoeting, die veel herinneringen oproept.
Als ik jou als juf voor de klas had in Suriname toentertijd zou ik vast met wat meer plezier naar school gaan Corline. Dat weet ik heel zeker!
Haha, dat valt nog te bezien. 😉
Schreef je toen ook al leuke stukjes?
Wat een mooi stukje.
Dank je, beaunino. 🙂
Prachtig geschreven!
Dank je wel, Mara!
Herkenbaar.Mooi, gevoelvol opgeschreven gedachten. Vreemd eigenlijk: toen kon je het hem niet zeggen, nu kun je het hem nog niet zeggen. En toch was hij nooit helemaal uit jouw gedachten en jij nooit helemaal uit de zijne, getuige zijn manier van doen en praten.
Gelezen met een zucht.
Soms hoeft het ook niet, zeggen hoe het ervoor staat. Ik heb al wel vaker gemerkt dat wat ik wilde zeggen woordeloos is overgekomen. En andersom ook.
Mooi Corline, ik denk dat hij je een warm hart toe draagt. Als kind voel je ook of een leraar/es het goed met je voor heeft of je echt niet mag . Daarom ook de aanvulling wat hij nu doet naar jouw toe. Alsof hij wilde zeggen “ik ben geen bolleboos juf maar ik werk wel, uw moeite heeft geloond”.
Soms geeft een iemand je iets mee als kind wat je later weet te plaatsen het aha effect. …Juf Proost het is *was* KoningsDag 😀
Laura, ik sta altijd verbaasd over jouw rake manier van reageren! Je voelt alles haarfijn aan en je weet je antwoord scherp te verwoorden. Dank je wel!
Dank je Corline. ..ik voel mij soms die leerling die heel veel heeft gehad aan haar Juf …wetend dat ik niet de makkelijkste was en toch ook nu nog blijft zei mijn lievelings juf door haar eerlijke menselijke reactie 😀
Wat een mooi verhaal,blijkbaar was er toch een klik ergens. Denk ook wel leuk om zo nog eens zo nu en dan iets te horen van je leerlingen. Een leerkracht volgens mij zeker op de basisschool is toch vaak bepalend voor leerlingen.
Er was zeker een klik, Anneke. Zoals met zoveel kinderen die bijna, of net niet uit de boot vielen. Voor dat soort kinderen had ik een zwak.
Genoten van je verhaal. Jij was een fantastische juf. Helaas, in mijn schooltijd heb ik het slecht getroffen. Er waren lieverds bij, maar die trof ik alleen als die in moesten vallen
EJW, ik kan alleen maar zeggen dat ik mijn best heb gedaan om ieder kind recht te doen. Helaas heb ik ook het gevoel dat dat niet altijd gelukt is; het bekende excuus van: ik ben ook maar een mens.
Jammer voor jou. Ik hoor het wel vaker, jammer genoeg.