“Weet je het zeker?”, vroeg ze, terwijl ze de zilveren borstel door haar haar haalde. “Het kost handenvol geld. En je weet nooit of het goed uitpakt. De vorige aanpassingen waren ook niet bepaald gratis.” In de spiegel zag ze zijn stuurse gezicht. Wrevelig haalde hij zijn schouders op. “Je weet zelf dat die voorgevel zo krakkemikkig is als wat”, wist hij uit te brengen. “’t Is gewoon hard nodig. Je ziet het bijna dagelijks verder inzakken.” Ja, ze had het zelf natuurlijk ook al lang gezien. Ze was niet gek. Maar ze had helemaal geen zin in die heisa. Eerst al die voorbereidingen. En als het klaar was, moest je nog maar zien of het zo bleef. Niets was tenslotte zeker in het leven. Alles was aan verval en verzakking onderhevig.
Ze stond op van de toilettafel en pakte de folder die hij ruw op het bed had gesmeten. Als hij zo chagrijnig deed, had ze er helemaal geen zin meer in. Toch bladerde ze de brochure rustig door. Eerlijkheidshalve moest ze bekennen dat het er niet gek uitzag. Die man had verstand van zijn vak. Die zou dan ook wel in een aardig optrekje wonen.
Ze keek hem aan. “Als het dan toch moet, dan moesten we alles maar ineens doen”, sprak ze, terwijl ze hem over zijn zwarte krullen streelde. Het ontlokte hem een glimlach. “Ja, liefje?”, teemde hij, “wat fijn dat je er zo over denkt. Morgen bellen we de kliniek om een afspraak te maken. Borsten, billen, oogleden, lippen, wangen, nek, taille, haren, gebit…. De hele bliksemse boel laten we opknappen, liften, straktrekken, opvullen, leegzuigen, bleken, rechtzetten en verven. Als jij er straks dertig jaar jonger uitziet, zullen we op het oog niet meer zoveel schelen in leeftijd.
Wil je dan wél met me trouwen?
—————————————————————————————————————–
Dit is een verhaal in de serie WE-300, een schrijfuitdaging van Plato (Hier kun je meer leuke, spannende, bijzondere WE-verhalen vinden). Het werkt als volgt: Schrijf een tekst van 300 woorden, waarin het sleutelwoord niet mag voorkomen. In dit geval was het verboden woord: renoveren.
De foto komt van het internet
Hij is leuk… verkeerde been.
Ja, das helemaal erg, Burro: ook nog een verkeerd been…… 😉
Om te janken natuurlijk. Wel een dijk van een WE.
🙂
Hahahahahaha!!!! Geweldig.
🙂
Het zal je verdorie gezegd worden!
(Misschien moest hij maar gaan samenwonen in die sloopflat met die Peter van mijn WE;-)
Knap geschreven.
Dat lijkt me nou eens een goed idee. Daar gaan we op broeden, toch? Wie weet wat er nog uit komt…
Ohjeeeeetjeeeeee…….. wat een (k)nulletje zeg….. heeft nog niet begrepen waar ‘echte’ liefde om draait
Evengoed wel een (ja ik weet het, het is een herhaling, maar ik weet geen beter woord) een dijk van een we!
Dank je Melody! Ja, die jongetjes. Weten nog niet dat het verval bij iedereen toeslaat….
O wat een prachtig verhaal haha. Ook het plaatje zette me op het verkeerde been…… Jeetje het zou je gezegd worden ;). Goeie WE zeg.
Misschien kan zoiets vreselijks alleen maar aan een geniepig vrouwenbrein ontspruiten, Anneke. 🙂
Is het zo erg haha. Ik vind het echt knap als mensen zo kunnen schrijven met zo’n fantasie en zulke ideeën. Heb dat niet zo maar ieder zijn eigen stijl denk ik dan maar toch. Daarom is het ook leuk om bij anderen te lezen en stiekem een beetje jaloers te zijn op hun mooie verhalen.
Haha, geweldig, ik dacht in het begin – zeker met de foto erbij – ook aan een huis. Grappig dat je ook een plastisch chirurg in gedachten had – toen ik las dat ‘Renoveren’ het woord van de maand was dacht ik daar ook direct aan! Leuke WE!
Natuurlijk dacht jij ook aan een plastisch chirurg! Ben heel benieuwd naar jouw WE. 🙂
Pingback: WE-300 voor de maand september | Platoonline
Ha, ik ben er niet ingetrapt. Maar wat meesterlijk gecamoufleerd, ook door de foto, die pointe. En natuurlijk is er maar één reactide mogelijk: uithalen en die vent vol op de neus treffen zodat hij als eerste die renovatie moet ondergaan. En hem daarna in de uitverkoop zetten.
Pracht verhaal.
Ben benieuwd wat ze doet. Misschien pakt iemand het nog op.
En het gebeurd ook nog echt ,zie maar Conny Breukhoven 😉
Steengoede WE !
Ach, zij ziet er niet meer uit. Tragisch…. Dank voor het compliment, Laura.
Als ze maar de labiacorrectie niet vergeet anders blijft het verschil op dat kernpunt te groot.
Helemaal mee eens. Ik hoop dat de chirurg er zelf over begint…. 🙂
Ooooooooch… geef dat lulletje een barbie
goeie WE, ,rijp voor de bouw
groetjes, Ria
Wat een goed idee, Ria!
Ik voelde hem aankomen… Behalve die slotzin…
Ze probeerde het af te houden, maar ik vrees….
Bij de zilveren borstel dacht ik het al.
Prachtig verhaal. En de reactie van Appelvrouw vind ik helemaal geweldig!
Die heeft er kijk op! 🙂
WhahahahahahH . 😄😄😄😄😄👍👍👍👍👍👍
Geweldig. Voor mijn geestesoog zag ik al Poolse bouwvakkers verschijnen maar nee…..
Welkom op mijn blog, Eveline. Nou ja, wie weet wat die Polen nog kunnen uitrichten! 🙂
bijzonder verrassend geschreven…..leuk hahaha
Hahahahaha…. echt geweldig! Goed geschreven. Met een verrassend einde.
Liefs Frederique
Aan de dijk met die vent zou ik zeggen, tenzij…. híj degene is die de laatste woorden uitspreekt. In dat geval moet zij eens goed over zichzelf nadenken (en hij ook natuurlijk)
Goed verhaal, naar mijn bescheiden mening voor tweeërlei uitleg vatbaar.
Prachtig geschreven, weer mooi opgebouwd! Maar ja, echt verrast was ik niet, maar dat begrijp je wel als je mijn WE leest, denk ik…
Ik had nog nergens anders gelezen toen ik aan mijn verhaal begon, om niet “bijgestuurd” te worden.
Dank je Dwarsbongel. Ja, jij hebt Marijke H van stal gehaald, las ik. Dramatisch. Zo sneu als je eeuwig jong wilt blijven. Tegennatuurlijk.
Ik wil ook altijd onbevangen gaan schrijven. Derhalve lees ik alle bijdragen pas later.
Freundliche Grüße, Wolfgang
Ik dacht gelijk dat het om de borsten ging (voorgevel).. maar dan ook de rest… mijn hemel.. hoe onzeker moet ze dan wel niet zijn.
Dit is een grondige renovatie…. leuke WE!
“Je weet zelf dat die voorgevel zo krakkemikkig is…” En dan die foto ernaast. Je begrijpt het al: ik tuinde er met open ogen in. Leuk verkeerd been!