Een uitje in Den Haag. Deze keer moet ik eigenlijk zeggen ’s-Gravenhage, want het is een uitje naar de Koninklijke Schouwburg. Het is dinsdagmiddag en ik ga op weg naar de oude, Haagse vriendin. Ik ben aan de late kant en het is drukker dan ik dacht. Maar gelukkig verdwaal ik deze keer niet. Bram loodst me behendig door het laatste lastige stukje van de route. Hier ging ik zonder zijn hulp nog wel eens de fout in.
Bij de thee belanden we in no time in een geanimeerd gesprek. Kunst, religie, film, boeken, altijd gaat het wel ergens over. Ik leg ‘Zaans Veem’, van Freek de Jonge voor haar op tafel. En we bekijken het programma van het Residentie Orkest. In februari naar een concert? Ja, deze vitale dame, zevenentachtig inmiddels, staat nog midden in het leven.
De bestelde kaarten voor de voorstelling van vanavond moeten nog worden afgehaald. En we gaan met het taxi-busje. Dat is speciaal voor ouderen – zij heeft een abonnement en mag een gast meenemen – en dat betekent dat er meer mensen kunnen worden opgehaald en weggebracht. Vroeg weg dus. Om zeven uur wordt zij op haar mobiel gebeld en reppen wij ons naar beneden.
De chauffeur is een vriendelijke man. Hij zit wat te snotteren achter het stuur en maakt ons deelgenoot van zijn op handen zijnde ziekte. Gelukkig heeft hij geen hoofdpijn, anders had hij hier niet gezeten. En zo nog wat interessante feiten. “Waar gaan jullie naar toe?”, wil hij weten. “Naar Freek de Jonge”, is ons antwoord. “O, die met die slangen?”. Nee, die niet. We proberen nog: “De cabaretier…” Maar nee, Freek Vonk kent hij wel. Hij kan ons veel over hem vertellen. Te vroeg zijn we zeker niet. Er wordt een oudere Haagse dame opgehaald en weggebracht voor we richting schouwburg gaan.
Oud Den Haag. Hier fietste ik met mijn vader. Hier gingen we met hem naar de Cineac. Hier kocht mijn moeder nieuwe gordijnstof. Hier reden we met de tram naar de Bijenkorf, waar we een thé complet mochten bestellen, met ranja in plaats van thee. Het doosje met herinneringen floept weer open.
Maar, geen tijd daarvoor. We zijn gearriveerd en rekenen de kaarten af. Tweede balkon, helemaal vooraan. Prima plaatsen.
Daar is de grote meester van het cabaret. Circus Kribbe is een fantastische voorstelling. Freek op z’n best. Razend scherp en actueel. Ontroerend en met zijn bekende rake humor. En natuurlijk heeft Hella zich uitgeleefd: schitterende attributen, geweldige vondsten en de belichting mag spectaculair genoemd worden. Bijna twee uur lang weet hij ons te boeien en te vermaken. Dan is het verhaal rond en de boodschap duidelijk.
Na de toegift worden we uitgenodigd voor een meet and greet met Freek en Hella in de foyer. De dvd van de voorstelling is te koop en de opbrengst daarvan is geheel voor de door de tyfoon getroffen mensen op de Filipijnen. Zij hebben het geld harder nodig dan hij.
Vriendin is bijzonder tevreden met het gesigneerde exemplaar en het leuke gesprek dat Freek met haar aanknoopte.
Voldaan en met een lach op het gezicht rijden we met het taxi-busje door weer een ander gedeelte van de Haagse binnenstad. Het is laat, maar in Het Torentje brandt nog licht. Een veilig gevoel.
Spiegelingen 
Even meegeweest
Sfeervol stukje
Leuk dat jullie het zo naar je zin hadden, ben zelf niet zo’n fan van Freek de Jonge maar ben nog nooit naar een voorstelling geweest.
Ik was vorig jaar met zoon (die ook een groot liefhebber is) bij Freek, na de voorstelling wilde zoon een boekje kopen en kennis maken met Freek.
Als een stomme bakvis stond ik erbij, (uit mezelf zou ik dat nooit gedaan hebben).
Jan Mulder was er ook met zijn vrouw, vertelde de dag erop dat het een weergaloze voorstelling was. schitterend!
Dat was ook zo volgens ons.
En hoe was Ratzke?
Leuk, zo een avondje uit. De afsluiter vond ik ook erg leuk: ‘in Het Torentje brandt nog licht’. Zelfs tijdens het lezen van die zin kreeg ik opeens ook een veilig gevoel 😀
Een doosje met herinneringen… wat een mooie uitdrukking!
En je hebt gelijk, het werkt ook zo bij mij. Fijn dat je genoten hebt van het samenzijn en de voorstelling in het theater. En dan een mooi stukkie zo prachtig besluiten!
Een mooi, warm stuk. Die herinneringen aan Den Haag. Zo heb ik ze aan Amsterdam. Andere stad, zelfde gevoel. En Freek, niet mijn favoriet maar het is zo goed om er te zijn geweest. Ik was nooit bij Wim Kan en dat doet nog zeer. Een mens moet niet uitstellen.