dat had ik niet gedacht
er staat een stille liefde op uitbreken
het diepe groen van het graan
– zover het oog reikt –
tegen de grauwgrijze lucht,
als een stalen koepel
boven dit land dat ik niet ken
beide doen grondige pogingen
dit stadse hart te voeden
door het geruisloos te openen
voor een groots gevoel van eeuwigheid
dat met droge ogen
niet te bevatten is
o, heimwee nu al voelbaar
nu ik nog hier, nog niet weg ben
wind slaat de halmen
tot een groengrijze zee
dagelijks brood in wording
Echt, het bestaat
Goudgeel wuivend koren
Zover je kijken kunt
Het buigt en ruist
En de zoete geuren
Zijn voor ons
Het wegje in het koren
Kerstboek, kinderboek
Herinneringen op afroep beschikbaar
Strogele balen opgetast
De wagen volgeladen
Hier zal de voorspelde regen
Geen vat op krijgen
Voor de bui de buit binnen
Innig tevreden met deze dag, dit uur
Moment van verstilling
Om me heen en in mij
Fietsend met een lekker gangetje
De wind in de rug
Mijn schaduw vooruit
Denk ik het leven te vatten
Dat had ik gedacht….
Spiegelingen 